Mia wil graag dat Sam, haar hond, therapiehond wordt. Samen oefenen ze volop: stilzitten als er een fiets langsrijdt, mensen ontmoeten en ook stilzitten als Mia de riem loslaat. Als proef moet Sam drie keer een test afleggen in het verzorgingshuis. Als hij alle drie keren slaagt, mag hij therapiehond worden. Sam laat zich aaien, maakt mensen blij en durft zelfs in de lift. Als hij meneer Wilson nu nog zou kunnen doen lachen, komt het zeker goed.

In Mia en de therapiehond vertelt Lisa Papp ons over de training van een therapiehond. Uiteraard worden therapiehonden met verschillende doelen opgeleid. Sam, de hond van Mia, wordt opgeleid tot gezelschapshond in een woonzorgcentrum. Wat moet een gezelschapshond allemaal leren? Blijven zitten als een fiets voorbij rijdt, mensen ontmoeten, andere honden ontmoeten ... als alles vlot verloopt, is er op trainingsvlak al niet veel bijzonder vereist. Sam doet het allemaal prima. Geen grappige situaties met andere hondjes of postbodes die in hun broek gebeten worden. Als het goed gaat valt er niet veel te vertellen: dat blijkt dan ook tijdens de eerste pagina's van ons boek. Naar het examen toe zal het dan toch wel iets spannender worden? Maar ook daar geen verrassingen! Alles verloopt vlot. Zelfs de kleine hindernis die meneer Wison vormt, wordt uiteindelijk zonder enig probleem overwonnen. Het moet ook niet altijd grappig, spannend of ontroerend zijn, dat klopt. Maar de algehele vertelstijl voelt redelijk ouderwets aan. Er wordt weinig emotie in het verhaal gestoken. Ondanks het feit dat de tekst vanuit het standpunt van Mia geschreven wordt, voel je je als lezer nauwelijks verbonden met het personage. Het verhaal eindigt met het slagen van hond Sam. Wat er daarna gebeurt wordt niet verteld. Blijft Sam in het verzorgingshuis? Gaat hij werken als therapiehond? We komen het niet te weten. Als je een verhaal verwacht had, blijf je een beetje op je honger zitten. Het is eerder een oppervlakkig informatief boek over therapiehonden vermomd als een braaf verhaaltje. Als je echt iets wil weten over het onderwerp zal je evenwel verder op zoek moeten gaan.

Voor de achtergrond koos men beige en zachte pasteltinten. Deze zachte tinten komen ook terug in de illustraties. De combinatie zorgt voor een erg rustig geheel. De schattige illustraties zelf zijn handgetekend en waarheidsgetrouw. Ze zijn afwisselend qua grootte. Naast een aantal paginagrootte illustraties wordt er ook vaak gebruik gemaakt van een kleinere afbeelding met een stukje tekst erbij. Die kleinere prenten worden dan in een kadertje geplaatst. Het geheel van kleur, tekenstijl en layout komt erg gedateerd over.

Dit is het derde boekje in de reeks Mia. Eerder al verschenen ook Mia en de bibliotheekhond (waarnaar regelmatig verwezen wordt in het verhaal) en Mia en de asielhond. Voor elk verkocht boek doneert De Vier Windstreken 1 Euro aan Stiching Therapiehond Nederland.