Hoe voelt het als je elke keer weer belangrijke dingen misloopt, en dat alleen maar doordat je te jong en te klein bent? Dat is wat het kleine meisje in dit verhaal overkomt. Terwijl ze zich helemaal alleen aankleedde zagen haar ouders en zusje een hert in de tuin. Teleurgesteld gaat ze daarna zelf op zoek. Op haar tocht ontmoet ze tal van dieren. Geen hert maar wel haar jong. Die ontmoeting is indrukwekkend mooi. Ze kijken elkaar stil aan, wanneer het hertje wiebelig overeind komt en het bos inloopt waar z’n mama wacht, staat ook het meisje op en wandelt ze helemaal opgewonden naar huis. Op mama’s vraag of ze het hert heeft gezien, schudt ze het hoofd want ze heeft het hert niet gezien. Ze heeft haar jong gezien. Maar dat – ook al staat het er niet expliciet – hoeft niemand te weten. Het lijkt een geheimpje tussen de lezer en het meisje. Een geheim waarvan alleen de paardenbloemen die ze op haar tocht plukte, en die nu naast haar op de tafel staan, getuige zijn.

Voor de illustraties werd gebruik gemaakt van een collagetechniek waarin transparante of met zachte aquarel en inkt bewerkte figuren elkaar aanvullen. Daardoor ontstaan gelaagde taferelen die de dromerige sfeer van het verhaal accentueren. Het meisje spreekt de lezer rechtsreeks toe, en dat is ook wat de illustraties dankzij het lage perspectief doen. In combinatie met de eenvoud en subtiel opgebouwde kinderlijke spanning, krijg je als lezer het gevoel deelgenoot te zijn van deze kleine en gelijktijdig wonderlijke gebeurtenis.