Een meisje en haar mama vluchten voor de oorlog. In het nieuwe land voelt alles vreemd aan en het meisje voelt zich er eenzaam en verdrietig. Gelukkig heeft ze haar vertrouwde deken waaronder het goed en veilig voelt. Wanneer ze in een park een meisje ontmoet, sluit ze een vriendschap en ontdekt ze langzaamaan de nieuwe taal. Kan dit een opstapje zijn naar een beter gevoel in dit nieuwe land?

Eens aangekomen in een ander land, wordt een kind-vluchteling overspoeld met vreemde dingen. Het deken in dit verhaal is een mooi symbool voor datgene wat voor hen wél nog vertrouwd is, een herinnering aan hun thuisland.  De illustrator Freya Blackwood heeft goed gewerkt met kleur waardoor je je des te meer kan inleven hoe alles vreemd en kil aanvoelt voor een vluchteling. Dan gebruikt ze eerder grauwe, grijze kleuren. Wanneer het goed en vertrouwd aanvoelt, zijn het warme kleuren zoals rood en oranje. Ik vermoed dat men ook bewust gekozen heeft om geen namen te gebruiken in dit verhaal, om het gevoel van inleven zo verder te versterken. De ontwikkeling in de gevoelens en gedachten van het meisje doorheen het verhaal wordt goed opgebouwd. Ook vond ik het mooi hoe ze met dit verhaal het belang aantoont om contact te zoeken met vluchtelingen. Een waardevolle boodschap om mee te nemen.

Mijn twee dekens is een warm verhaal over de gevoelens van een kind dat moest vluchten uit haar moederland. Dit boek is absoluut een aanrader om dit onderwerp aan te brengen in een klas.