Mijn zus is mijn schat

Het dagboek start met een handgeschreven tekst van Mira. Ze is een vrolijk en creatief meisje van acht jaar met leukemie. Haar oma heeft het dagboek gegeven om haar zorgen in te noteren, maar Mira maakt zich geen zorgen over ziek zijn want ze voelt dat de dokters haar gaan redden. Ze wil liever spannende geheimen opschrijven in het dagboek. Als ze een week later sterft, neemt grote broer Marcel haar taak over en vult het dagboek met gebeurtenissen uit zijn leven. Hij probeert Mira in leven te houden via die 'gesprekken' en door het verzamelen van haar spulletjes die hij zijn 'schatten' noemt. Dat doet hij een jaar lang tot hij een nieuwe vriend maakt op de kinderkankerafdeling en begint te schrijven met die jongen, Gus. 

Het contrast is groot tussen de bezorgde mama die wil dat Mira rustig aan doet en Marcel die samen met zijn zieke zus grapjes uithaalt. Hij noemt haar Leukemira, eet stiekem met haar pizza in de badkamer van het ziekenhuis, ze spelen samen frisbee, hij loopt op zijn handen door de tuin omdat Mira dat grappig vindt ... Na het overlijden van Mira lijkt het leven stil te staan. De ouders van Mira worden depressief en hebben geen aandacht meer voor Marcel, ze vergeten zijn verjaardag en zijn niet in de stemming om Kerstmis te vieren. Terwijl Marcel 'gewoon' wil zijn en wil leven. Hij heeft het gevoel dat de volwassenen er niets van begrijpen. Pas helemaal aan het einde kunnen ze erover praten en vertelt hij alles wat hem dwars zit. 

Het nawoord geeft nog wat extra duiding bij leukemie maar op kindermaat. Dat vind ik wel een mooie aanvulling. 

Het boek staat boordevol mooie, soms humoristische omschrijvingen. Bijna elk hoofdstuk eindigt wel met een nadenkertje en Marcel maakt originele associaties:

- "Marcel zegt dat je genoeg kan slapen als je dood bent. Mama vindt dat erg als hij dat zegt. Maar Marcel heeft gelijk. Ik zal slapen als ik dood ben en nu ga ik frisbeeën."
- "Vandaag ging Mira dood om 13:04 uur. Ik heb de hele tijd op de klok gekeken. Ik was niet aan het aftellen. Ik probeerde gewoon de minuten wat langer te maken. Als je op de klok kijkt, lukt dat een beetje. 13:04 uur was niet laat genoeg, vond ik."
- "Ik zat de hele tijd in het hokje waar de gieters en harken staan. Er waren 7 harken, met elk 23 tanden. Dat zijn 161 tanden. Ik heb zelf 30 tanden. Een hokje met 191 tanden. Als Mira er nu maar was, dan waren het er meer dan 200."
- "De hele dag leek het alsof ik een grote ballon had ingeslikt die elke minuut kon ontploffen. Ik wou de hele roepen PRAAT MET ME, IK BEN HET! Maar mijn mond bleef dicht en de ballon bleef zitten."
- "Ik ben het, Marcel. Mira is er niet meer. Ik nog wel!!!!! Nu ik het schrijf, ontdek ik dat het rijmt. Er schuilt een dichter in mij. Wat een geheim."
- "Mama ziet er steeds als een ijsberg uit. Koud, stil en stijf. "
- "Als je doodgaat, hoef je geen boetes meer te betalen [in de bib]. Handig."
- "Een zus verliezen, voelt dat ook als een stuk dat van me wordt afgehakt? Misschien wel. Alsof mijn linkerhand werd afgehakt. Die hangt er nu vaak doelloos bij. Voordien speelde die klapspelletjes met Mira, kietelde die urenlang, streelde die over haar wangen als ze verdrietig was, of hield die stevig haar hand vast wanneer we naar school liepen. Als mama één stuk kwijt is, dan ben ik er drie kwijt."

De hoofdstukken zijn kort, twee à drie pagina's, en ook het taalgebruik is eenvoudig genoeg voor 9-jarigen. Marcel is in het boek 10 jaar, bijna 11. Hoe hij naar het leven kijkt lijkt mij kinderlijker dan dat. Waarom Marcel en Mira niet allebei iets jonger werden gemaakt, weet ik niet.  

Op vlak van lay-out is het een sober boek: enkel de tekst van Mira is in een handgeschreven lettertype, de rest is getypt in het blauw. Die kleur is wel de kleur van verdriet, en komt ook terug op de cover waar de mama en papa blauw zijn voorgesteld en Marcel in kleur met het dagboek (en de herinneringen daar) in zijn handen. Tussen de hoofdstukken door komen er ruitjespagina's die de illusie wekken van een dagboek. Er staan eenvoudige tekeningen bij elk hoofdstuk die passen bij de titel, en die de thema's soms iets luchtiger helpen maken.