Doro is zestien. Een jaar geleden is haar broertje Kai gestorven. Ze heeft zijn dood nooit goed verwerkt. Doro is een deel van haar geheugen kwijt. Ze ziet en hoort dingen die niemand anders ziet. Daarom werd ze opgenomen in een psychiatrische instelling. Haar ouders zijn na de dood van Kai gescheiden. Nu het iets beter gaat met Doro besluit haar moeder om te verhuizen naar een rustige stad. Op die manier kan ze tijdens de vakantie wennen aan het nieuwe huis en vrienden maken, zodat ze in september een nieuwe start kan maken. Ze moet wel contact houden met de psychiater en slikt dagelijks haar medicijnen. Maar op een nacht wordt Doro wakker van een slaande deur in de tuin. Wanneer ze in het tuinhuis komt, smeekt een heel magere, verwarde jongen haar om hulp. Als de ambulance aankomt, is de jongen echter verdwenen. Niemand gelooft haar. Haar mama denkt dat ze weer hervallen is in haar hallucinaties. Julian, de zoon van haar huidige psycholoog, wil met haar wel de jongen zoeken, maar hij heeft ook zijn twijfels. En ook David die ze in het dorp leert kennen, steunt haar. Samen met hen probeert Doro de waarheid te achterhalen. Maar wanneer David gewond geraakt en in het ziekenhuis belandt, wordt Doro door niemand meer geloofd. Nu staat ze er helemaal alleen voor.
Dit spannende verhaal balanceert voortdurend tussen waan en werkelijkheid. Al van bij het begin ben je als lezer nieuwsgierig naar wat er juist is gebeurd op de avond van Kai's dood. Langzaamaan kom je dit te weten. Doro's geheugen komt met stukjes en beetjes terug. Deze delen staan cursief gedrukt. De schrijver weet de spanning langzaam op te bouwen. Het einde is heel onverwacht en onvoorspelbaar. Doro weet niet meer wie ze nu eigenlijk kan vertrouwen en wie niet. Dit maakt je ook als lezer nieuwsgierig.