In dit verhaal lijkt zich een erg cliché liefdesverhaal te ontspinnen tussen Peter en Minne. Peter is een nuchtere student Latijn-Wiskunde. Minne volgt de kunsthumaniora en is eerder zweverig. Ed Franck zet deze twee karakters als twee uitersten neer en beschrijft hun liefde met: “les extrêmes se touchent”. Wat in dit verhaal volledig klopt.
Het is immers in de eerste plaats Peter die gefascineerd geraakt door Minne. Door de vele stiltes die ze laat vallen, haar stemmingswisselingen en haar breekbare schoonheid raakt Peter volledig in haar ban. Minne geeft maar met mondjesmaat informatie over zichzelf prijs. Ze heeft het erg moeilijk om de wereld rondom haar te vertrouwen. Dit zorgt voor een spelletje van aantrekken en afstoten. Peter wordt dit zelf wel beu, maar zit gevangen in zijn verliefdheid.
Hoewel Minne een erg extreem karakter is, zullen jongeren die het zelf psychisch moeilijker hebben en te maken krijgen met een escapistisch verlangen zich wel in haar kunnen herkennen. Minne weet ook in zulke fijnzinnige bewoordingen weer te geven wat er in haar omgaat dat dit voor sommige jongeren een openbaring kan zijn. Het gevoel van niet alleen te staan met gedachten die door onze maatschappij nog steeds niet aanvaard worden, maakt dit boek vooral voor deze doelgroep aantrekkelijk.
De opbouw van dit boek doet de titel recht aan. In de loop van het verhaal leren we Minne kennen als een mozaïekmeisje. Beetje bij beetje leren we wat over haar moeilijke verleden. Maar ook de inleiding op de verschillende hoofdstukken is een mozaïek. We lezen immers telkens weer iets over een bepaalde plaats waar Minne en Peter zijn geweest. De beschrijvingen van deze plaatsen zijn gewoon prachtig. De jongen die we tijdens deze inleidingen tegenkomen, doet in het begin wat vreemd aan. Maar later in het boek vallen ook hier de mozaïekstukjes op hun plaats.
Of de beeldspraak in dit boek over the top is, is een kwestie van de persoonlijke voorkeuren van de lezer. Wat wel belangrijk is, is een boel leeservaring voor je aan dit boek begint. Ik heb genoten van elk hoofdstukje. Dit is een dun boek dat toch wat tijd vraagt: het onderwerp en de magistrale verwoording nodigen uit tot heel traag lezen.