In de Nederlandstalige jeugdliteratuur van het afgelopen decennium zijn er weinig boeken zo sterk bejubeld als Gozert en Luna, de twee voorlopers van dit boek. Ook ikzelf moet toegeven dat ik die twee boeken uit mijn boekenkast niet durf uit te lenen, hoewel ik ze aan iedereen aanbeveel. Mijn verwachtingen van dit boek waren dan ook torenhoog. Natuurlijk wist ik inhoudelijk wat er zou gebeuren, maar uit de vorige boeken had ik al wel begrepen dat Pieter Koolwijk en Linde Faas een duo zijn die dat niet aan hun hart laten komen. De trilogie moest afgesloten worden, Ties moest opgroeien. Ook Huize Hopeloos kon niet zo hopeloos blijven, zeker niet nadat we uit het vorige boek weten dat Rosalinde een schitterende sociaal werker is. Gozert zou naar zijn eigen wereld moeten, die waar de doden wonen. Hoe dat zou verlopen was duidelijk door de dia de los muertos die in Luna een centrale plaats kreeg. Maar hoe Gozert daartoe zou komen, hoe hij dat allemaal zou beleven, dat was de verrassing van dit boek.

En reken maar dat dit boek alle verwachtingen inlost! De fantasie in dit boek knettert nog meer dan in de vorige twee exemplaren. Een boek dat geschreven werd door de ogen van een onzichtbaar personage wordt hier magisch vormgegeven. De woorden de Pieter Koolwijk kiest om zaken te beschrijven, de gekke gedachtenkronkels die Gozert maakt, maar vooral de emotie die uit dit boek springt zijn nooit gezien. De tekst versterkt met de tekeningen zorgden voor een pareltje, maar ééntje waar ik tranen met tuiten mee huilde. Dit (tijdelijke) afscheid van Gozert kwam erg hard binnen.