Ondanks het feit dat Lulu een jaguar is, eet ze geen vlees. Ze houdt niet van vlees en vis, en al helemaal niet van het jagen en het bloed dat daarmee gepaard gaat. De ene papa vindt het lastig dat Lulu lastig doet over het eten.  Haar andere papa denkt dat het wel zal overgaan. Maar overgaan doet het niet. Uiteindelijk (en vrij plots) beschermt Lulu de dieren van het bos door de jagers aan te vallen. De heren zullen hun strooptocht niet kunnen navertellen want ze eindigen als hapjes op de feesttafel in het woud. Iedereen kan smullen … Iedereen? Nee toch niet …

De auteur gebruikt veel opsommingen, die dan ook nog in de illustraties gebruikt worden. Dat is wat van het goede teveel. Op deze manier wordt er geen ruimte gelaten om te fantaseren. Wat verder in het boek krijgen de illustraties wel een eigen verhaal, zonder dat er iets in de tekst over vermeld wordt. Uit het niks lijkt de haan aangevallen te worden, maar op de volgende pagina is het duidelijk dat hij op een aantal pluimen na, gered kon worden door Lulu.

Of de familie van Lulu uiteindelijk ook vegetarisch zal worden, wordt wat in het midden gelaten. De vegetariërs onder ons zullen wel blij zijn dat het niet-eten van vlees het onderwerp is in een prentenboek. Tussendoor wordt aangehaald dat Lulu twee papa’s heeft. Er wordt geen extra aandacht aan besteed, wat natuurlijk al lang niet meer hoeft in 2020. 

De illustraties zijn voor mij echt te vlak. Er worden felle, vrolijke kleuren gebruikt, waardoor ze een hoog “kindertekeningengehalte” krijgen. Ondanks het originele thema, kon dit prentenboek me niet overtuigen en miste ik vooral de samenhang.