Mol en de levende dingen

Dit moderne Turkse sprookje is het eerste Turkse kinderboek dat vertaald werd in het Nederlands. Op een dag kijken de dorpelingen gefascineerd naar heel gelijkmatige voetsporen in de sneeuw. Ook Mol vind het mysterieus. Sinds zijn vijfde al draagt hij deze naam. Toen hij met zijn oma in het park liep, heeft hij eindeloos in het zand gegraven. Twee zakken vol prullen heeft hij toen naar boven gehaald.  Ook later bleef hij afgedankte spullen verzamelen. Al de spullen die Mol gedurende de jaren heeft verzameld, bewaart hij onder zijn bed. Mol is erg nieuwsgierig naar wat deze dingen in zijn afwezigheid stiekem bespreken. Wanneer hij merkt dat een huis dat al jaren leegstond, plots wordt opgeknapt, is Mol heel nieuwsgierig. De gelijkmatige voetsporen in de sneeuw leiden naar dit huis. De jongste erfgenaam van de oorspronkelijke eigenaren komt hier wonen. Wanneer alle spullen die niet meer kunnen dienen op straat worden gezet, slaat Mol zijn slag. Heel wat spullen worden door Mol een tweede leven ingeblazen. Op een dag ontmoet Mol Simri, de nieuwe eigenaar. Simri houdt van symmetrie. Hij heeft zijn scheiding precies in het midden van zijn haar. Boven zijn oren heeft hij kleine boogjes in lagen laten knippen. Hij wordt aangesteld als hoofd Gemeentelijke Parken en Tuinen. Hij verandert het stadje volledig. Aanvankelijk vindt iedereen dat de stad positief verandert, maar al gauw wordt het eentonig. Wanneer op een dag Simri alles in vijfvoud ziet, weet hij niet meer wat echt is en wat de weerspiegeling. Mol en Simri worden op een dag zelfs door het gemeenteorkest uit de stad geblazen. Ze komen in een wereld terecht waar afgedankte spullen een tweede leven krijgen.
Dit verhaal gaat over de schoonheid van 'kleine dingen'. Het verhaal is niet altijd gemakkelijk te volgen. Het thema is wel heel origineel uitgewerkt zodat je een verhaal krijgt met een heel eigen, verrassende sfeer. Dit alles in een verzorgd uitgegeven boek met een mooie lay-out, opvallende lettertypes en af en toe een gekleurde bladzijde. De schrijfstijl is heel bijzonder: poëtisch, met beelden en vergelijkingen die ons vreemd maar aangenaam in de oren klinken. Soms moet je een passage twee keer lezen om ze te begrijpen. Gelukkig zijn er ook  veel dialogen, die de bewoners van het dorp en de hoofdpersonages tot leven brengen. Je gaat als lezer volledig mee in de fantasie van Mol. Je ziet de schoonheid van kapotte, versleten dingen: een limonadedop, een gebarsten spiegel, ... Levenloze dingen wordt opnieuw leven ingeblazen. Het lezen van dit boek is een heel speciale ervaring! De schrijfster, de meest bekende en bejubelde kinderboekenauteur in Turkije, werd in 2012 genomineerd voor de Hans Christian Andersen Award.