Het tweede boek van Torben Kuhlmann was iets waar ik heel erg naar uitkeek. De prenten zijn nog steeds fantastisch en zetten de verbeelding van de lezer al snel aan het werk. Dit is wel nodig, want veel tekst wordt er deze keer niet gebruikt in het boek. Kuhlmann brengt zijn verhaal in de vorm van prenten. Hij laat de lezers een nieuwe wereld ontdekken, de wereld van de mollen. Volgens de inleidende tekst ontstond die jaren geleden en is er in de loop van de tijd veel veranderd onder de grond. Eén mol groef een gang onder een grasveld en kreeg al gauw het gezelschap van soortgenoten, migranten die bereid waren heel hard te werken. Ze graven gangen en kamers, leggen spoorlijnen aan. De machines en de bureaucratie groeien, de consumptie en de files nemen toe. De grootstad is een feit. Boven de grond is er van het grasveld haast niets meer over. "Op één hoopvol stukje groen na..." Het verhaal lijkt hier te eindigen, maar niets is minder waar. Op de achterste schutbladen zie je foto's uit The Moletown Times, die laten zien hoe de mollen oog krijgen voor een gezonder milieu en de natuur. 
De passie van Kuhlmann voor machines is nog steeds zichtbaar en dat zorgt voor mooie prenten. De herhaling van eenvoudige voorwerpen creëert een ongelooflijk ritme en harmonie in de illustraties. Het andere leven onder de grond is ook niet vergeten: buizen, elektriciteitsdraden, wormen ... Bovendien is het ook fijn dat de mollen leven met mensenspulletjes. De schaalverschillen neem ik gerust voor lief. Het is schattig dat de telefoon zoveel groter is dan een mol en helemaal niet storend dat de mol wel een gameconsole kan vasthouden.
De geschiedenis van de Industriële Revolutie, de verstedelijking en haar gevolgen, verplaatst naar een wereld van mollen, je moet het maar doen! Met als laatste hoopvolle beeld waar je oog op valt: de molshopen met hedendaagse windmolens er boven op.