Otis gaat verhuizen. Tussen de dozen met kleren en spullen, geraakt zijn kameleon, Sam, zoek. Otis gaat in allerijl zoeken, maar een kameleon vinden tussen zoveel spullen blijkt niet zo vanzelfsprekend! Kan Otis Sam terugvinden voor de verhuis van morgen?

Morgen gaan we verhuizen is een knap zoekboek dat uitgaat van de eigenschap van een kameleon om niet gevonden te willen worden. Otis' huis is bovendien een rommeltje, want overal staan dozen en spullen. De chaos die een verhuis met zich kan meebrengen, is goed weergegeven in Koolens tekenstijl: het is een frisse, moderne stijl waarbij verschillende kleuren, texturen en materialen door elkaar gebruikt worden. Door zich er soms 'van af te maken' met enkel de contouren te tekenen, met erachter ingekleurde zaken of nog meer spullen, creëert ze een surrealistische diepte die het dreigende gevoel van een huis dat niet echt meer het jouwe is nog meer versterkt. 

Op andere momenten is het net de afwezigheid van objecten (bijvoorbeeld door witruimte te laten op de plek waar een tafel moest staan) of de afwezigheid van kleur (zoals de zwarte volvlakken van objecten in het donker) die de benauwende sfeer versterken. Toch is het geen eng of waanzinnig spannend boek: het is veelal geïmpliceerd in het boek. Of de moderne stijl even goed zal werken bij kinderen onder de zes jaar, vind ik moeilijk te zeggen. Wel zal het herkenbaar zijn voor kinderen die verhuisd zijn of op het punt staan om te verhuizen. Het kan zeker ook dienen om een nakende verhuis te kaderen, bespreekbaar te maken, en kinderen gerust te stellen, want uiteindelijk ... ja, hoor, komt alles goed!