Vanaf de eerste pagina van dit boek ben ik totaal in de ban. "Nog voor het echt begint", staat er op de eerste pagina. Inderdaad, je krijgt info over wat het verhaal zal gaan én over wat het niet zal gaan. Je komt te weten dat het over een flat zal gaan, en een donzige dikke kat, over een moedig meisje dat haar mama mist, over een warrige oma die denkt dat ze een duif is. 

En dat vat het prima samen. (Wil je weten waar het niet over gaat? Extra reden om dit boek aan te schaffen)

Mouna Maan, het meisje, woont samen met haar warrige oma, Oma Paloma. Gaandeweg wordt duidelijk dat oma niet meer altijd helder is, dat ze best wel veel vergeet. Mouna is gelukkig niet helemaal alleen. In een flat heb je veel buren. En als Mouna haar kat verdwijnt, gaat ze op zoek in de hele flat en leert ze dat mensen die op het eerste gezicht wat raar of vreemd overkomen, heel verrassend aangenaam en boeiend kunnen zijn. 

De stijl van die eerste pagina is speels, deels rijmend, fris en met een fijne dosis humor. En die toon wordt heel het boek lang, toch 109 pagina’s, volgehouden. Het is een vrij groot formaat, maar de tekst is niet overladen zodat er voldoende ruimte is voor illustraties. Die passen perfect bij het verhaal. Prenten die op het eerste gezicht bij het enkel doorbladeren wat vreemd lijken, krijgen hun volle betekenis als je het verhaal leest. 

Er worden ook best wat zware onderwerpen aangeraakt. Leven met een demente oma, een mama die verdwenen is, geen vader in de buurt. En toch wordt dat zacht aangepakt. Niet betuttelend, gewoon, zoals het is, maar met een beschermende wind.

Dit is een enorm mooie succesvolle samenwerking tussen auteur en schrijver.