Muis Mies en het hospice

Een muizenfamilie installeert zich in een mooi nieuw hol in het bos. Ook Oom bram en zijn gezin mogen mee in het nieuwe huis. Maar er scheelt iets met Oompje: hij ziet bleek, is altijd moe, heeft geen eetlust en op de koop toe werkt het lawaai van de jonge muizen op zijn zenuwen. Een oplossing dringt zich op.

Een lichtvoetig verhaaltje over het bespreekbaar maken wanneer iemand die oud en ziek is, zich ook thuis kan voelen in een verzorgingstehuis – en dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen als je die persoon maar op tijd een bezoekje brengt. Het fris geïllustreerd verhaal in rijmvorm oogt kleurig en vrolijk en maakt het pijnlijke van ziek Oompje iets lichter om afscheid van hem te nemen. Goed geprobeerd om kinderen te laten begrijpen dat sommige grootouders of familieleden niet meer thuis kunnen wonen om verschillende redenen, maar elders een plekje vinden in een verzorgingstehuis. In Nederland heet zo'n instelling een 'hospice'. In ons Vlaamse taalgebied noemen we dat een rusthuis of verzorgingsinstelling.

Het verhaal is wel een een beetje kort door de bocht verteld, en zo komen de gevoelens die ermee gepaard gaan niet echt over. Ik denk dat een verhaal in rijmvorm verteld toch iets minder overkomt als het over een serieus thema gaat zoals iemand afgeven die je dierbaar is. Geen eenvoudig thema om heel jonge kinderen te vertellen. Achterin het boek kunnen kinderen enkele prentbriefkaarten inkleuren, uitknippen en opsturen naar iemand die in een instelling verblijft.