Vanaf de eerste illustratie ben je helemaal opgenomen in het verhaal. Het zijn prenten waar je naar blijft kijken, zo mooi zijn ze. Ze nemen je mee in een wereld van schoonheid, tederheid en verbeelding.
De hond Fabeltje heeft het moeilijk met de nieuwe indringer in huis: baby Benjamin. Hij mag alles, zelfs poepen in huis. Fabeltje besluit Benjamin als een speeltje te schenken aan de horde wolven. Tot hij ontdekt dat Benjamin eigenlijk een puppy is. Vanaf dan zorgt hij heel lief en teder voor de schattige baby.

Illustraties en tekst gaan wondermooi samen. Ontroering en tederheid ervaar je als kijker bij deze prachtige taferelen. De aandacht wordt subtiel gefocust op het onderwerp door de originele invalshoeken en perspectief. Het is fascinerend en boeiend hoe je telkens kijkt op het tafereel vanuit een andere invalshoek, soms van heel dichtbij of veraf. Zo ervaar je de dreiging van de wolven op Fabeltje en Benjamin des te sterker, omdat je als kijker er helemaal bovenop zit. De expressie in het aangezicht van de baby en de intense blikken van de dieren geven duidelijk weer wat er zich tussen hen afspeelt.
Hoewel de illustraties al voor zich spreken, is de tekst ook erg beeldrijk en poëtisch. De kleuter kan zo de bedenkingen van de hond mee volgen. Zoals wanneer de hond zijn natte neus tegen het droge neusje van Benjamin drukt. Het is eveneens speels en grappig verteld, zo heeft een baby net “spekwangetjes”.
Dit boekje is opnieuw een pareltje van het beroemde echtpaar: Ingrid en Dieter Schubert.