Stilla woont bovenop een hoge berg. Daar wordt ze bezocht door mensen die stilzwijgend een doosje vol herinneringen van een dierbare komen afzetten. Zorgvuldig neemt ze het doosje aan, maar nooit wil iemand met haar spreken: soms omdat het verdriet te groot is, soms omdat de bezorger verder wil. Telkens weer neemt ze het aan, bekijkt de inhoud en ... maakt ze de herinneringen tot een ster. Die poetst ze helemaal op, tot ze glanzen en glimmen, om ze nadien een plekje te geven aan de hemel. Tot plots een plekje niet ingevuld lijkt. Is ze iemand vergeten?

De tederheid van dit boekje begint al bij de kaft: het matte materiaal van de kaft nodigt uit om dit boek vast te nemen, te strelen, te koesteren. Net zoals Stilla doet met de doosjes. In schijnbaar achteloze eenvoud, vertelt Eva Mesman een verhaal rond afscheid nemen, verdriet, loslaten ... Wanneer de persoon die de herinnering afzet de zorg niet meer kan dragen voor de herinnering, is het doosje in zorgende handen bij Stilla. Het hoeft niet uitgelegd, en het wordt ook niemand kwalijk genomen. De fysieke veruitwendiging, de andere persoon die zich over de herinnering (en bijhorende emoties) ontfermt, is een boodschap die krachtig is in z'n eenvoud, en die kinderen die moeten omgaan met verlies troost kan bieden. Ook de verpersoonlijking van het proces van "sterren maken", zonder dat die donker of afschrikwekkend is, maakt het verhaal sterk. Dat het eindigt met het verlies van een dier kan relativerend zijn voor kinderen die nog maar weinig met verlies in contact zijn gekomen, en biedt ook enige luchtigheid aan het thema (zonder het af te zwakken).

De prenten zijn modern, duidelijk en gestileerd. Tekst en illustraties werken goed samen om pathetiek van het thema tactvol te vermijden, en toch de essentie tot z'n recht te laten komen als verhaal voor kinderen. Zoals aangehaald hierboven, is Stilla een warm en zorgend persoon, iets wat je ook in de prenten goed kan zien. Ze straalt een rust uit, die naadloos wordt doorgetrokken in het zetwerk en uitgave van het boek. Toch wordt het nooit stoffig of duister. Dat Eva Mesman een achtergrond heeft in theater voor kinderen verbaast niet. De tastbaarheid van verdriet, in al haar zachtheid is sprekend. Mesman en Visirin vinden de perfecte balans tussen tonen en verbergen, uitspreken en bedoelen, expressie en introspectie ... Een topper van een debuut! Knap.