Niet roze
“Niet roze” gaat in tegen stereotiep jongensachtig of meisjesachtig gedrag. Het hoofdpersonage Roos houdt helemaal niet van de kleur roze, want dat is voor tutjes die de hele tijd giechelen en dromen van feeën en prinsessen. Ze is niet blij wanneer ze roze cadeautjes krijgt. Ze wordt ronduit woedend op het moment dat ze geen rode of blauwe potloden meer over heeft door de vele tekeningen die ze voordien al maakte. Dan probeert ze toch een keertje met het enige overgebleven roze kleurpotlood … En dat valt reuze mee. Ze kan ineens veel fijner spelen met haar zusje Sam, die wel van elegante tutu’s houdt.
Dit is het eerste boek dat kleuterjuf Floortje De Backer en illustrator Michiel Van Thillo samen uitbrengen. Floortje schreef al eerder de gedichtenbundel “Verloren sokken en andere problemen” en Michiel maakte in 2018 het stripverhaal “Smeltende sneeuw” over een macho prins die leert dat het best oké is om zijn vrouwelijke kant te tonen.
Je merkt aan de teksten dat de auteur weinig ervaring heeft met prentenboeken. Ze koos voor een verhaal op rijm, maar dit komt geforceerd over. Bovendien zitten er een aantal zijsprongen in die de aandacht weghouden van de essentie. Bijvoorbeeld: wanneer de mama van Roos plots luid roept dat de kinderen hun rommel moeten opruimen, past totaal niet bij de verhaallijn. Hierdoor mist het geheel wat kracht.
Het meest verrassende aspect van “Niet roze” zijn de lay-out en vooral de illustraties van Michiel Van Thillo. Het begint bij de cover met een fluoroze titel. Ook binnenin is zo goed als elke zin roze gekleurd, dat maakt het allemaal lekker ironisch, want Roos houdt toch niet van roze?
De illustrator werkt met potloodtekeningen die hij scant en bewerkt om extra details toe te voegen. Op de eerste bladzijden zijn dit nog kastelen in harde kleuren zoals blauw, groen, bruin. Wanneer alle rode en blauwe potloden van Roos opgebruikt zijn, draait het verhaal en ook het kleurgebruik.
De illustraties zijn fantasierijk en zorgen vaak voor een extra dimensie bij de tekst. Bijvoorbeeld: lag er op de zeebodem niet nog een roze potloodje? Roos gaat het even checken ... in duikuitrusting via een laddertje onder water.
Michiel houdt duidelijk van drukke, volle pagina’s. Dat stoort niet, het is net heel fijn om op zoek te gaan naar die details: Roos in haar ridderkostuum, skeletten, verklede hondjes, draken, prinsessen met pijl en boog … Wanneer Roos aan de slag gaat met de “hatelijke” roze kleur voor haar eigen tekeningen, zijn de omliggende illustraties net wel beperkt gehouden. En dat is een mooi contrast.