Op een dag beslist de jongen Pierre Anthon dat niets nog zin heeft. Het leven op zich heeft geen zin en daarom kruipt hij de pruimenboom in. De hele dag staart hij voor zich uit en doet niets. Niets is de essentie van het leven. Niets heeft betekenis want "betekenis is relatief en daarom zonder betekenis" (p. 92). De klasgenoten van Anton pikken dit niet en proberen hem uit de boom te krijgen. Zij willen niet aanvaarden dat niets nog zin heeft. Uiteindelijk richten ze een ‘berg van betekenis’ op. Op deze manier willen ze bewijzen dat er nog wel dingen bestaan die zin geven aan het leven. Op de berg komen nl. dingen te liggen die voor elk van hen ‘betekenis’ hebben. De valkuil is dat niet de kinderen zelf, maar een ander voor hen beslist wat er op de bergt dient te komen. Wat begint als een vrij onschuldig, leuk idee groeit uit tot een luguber iets dat zijn sporen nalaat. Wanneer uiteindelijk de ‘berg van betekenis’ verkocht wordt, ontspoort alles. Op de achterflap van het boek krijg je te lezen dat het een "donker, confronterend boek" is "dat snijdt als en kartelmes". En dat doet het ook! Het is zo’n type boek dat nog lang nazindert. Je kan het niet wegleggen en even vergeten. De twijfel, onmacht, onzekerheid die er bij de personages leeft, de manier waarop ze stilaan hun grenzen verleggen en er ook totaal over gaan, is zo gewoon beschreven, zo helder en duidelijk, dat dit zware thema ook voor jonge pubers toegankelijk wordt gemaakt!