Twee politieagenten staan voor de deur van de zestienjarige Vega. Ze zijn op zoek naar haar oudere broer, Jakob. Vega heeft al een paar dagen niets meer van hem gehoord. Ze weet echter dat ze hem moet vinden voordat de politie dat doet. Vega is een typische puber, en toch ook niet. Ze groeit op in een geïsoleerd dorp in het midden van de bossen, aan de rand van de maatschappij. Familievetes uit lang vervlogen tijden bepalen de relaties in het heden. Criminaliteit en geweld maken deel uit van het dagelijks leven. Werk is er niet of zelden, dus je doet wat je moet om te overleven. “In de ogen van de anderen waren wij de kinderen van mislukte boeren, verbitterde bajesklanten, illegale alcoholstokers en helers”. De enige relaties die er voor Vega toe doen, zijn die met haar moeder en broer. Maar ook die lijken zich vaak te beperken tot gevoelloze conversaties. Misschien dat Vega zich daarom zo destructief haar eerste seksuele ervaringen werpt? Wil ze gewoon iets voelen? Zoekt ze iets moois in de kilte om haar heen?

Al vanaf de eerste bladzijden groeit het vermoeden dat Vega meer van de verdwijning van haar broer afweet dan ze haar moeder en de politie vertelt. Dit wordt vrij snel ook bevestigd. We krijgen via flashbacks van Vega beetje bij beetje meer informatie over de gebeurtenissen van de desbetreffende avond. Het verhaal is onderverdeeld in korte hoofdstukken van twee tot vijf bladzijden en wordt opgebouwd vanuit het perspectief van het hoofdpersonage. Het is enkel haar personage dat uitgediept wordt, de anderen leren we enkel oppervlakkig kennen. Jammer, dit had het geheel misschien wat dynamischer kunnen maken. Fijn is het overzicht 'Muziek' dat je kan vinden op de laatste bladzijde.

 In Zweden won Christoffer Carlsson met ‘Oktober is de koudste maand’ de prijs voor ‘beste young adult-thriller van het jaar’.  Al suggereerde de kille, duistere kaft nog iets meer suspense, het is wel een beklijvend verhaal met een unheimliche sfeer die onder je huid kruipt. Vega laat doorheen het verhaal uitschijnen dat ze ooit deze naargeestige plek wil verlaten. Uiteindelijk lijkt ze er echter in te berusten. Legde ze zich neer bij het haar lot? Was het erfgoed van vroegere generaties bepalend voor haar toekomst? Een bedenking die ik toch moeilijk kon loslaten. “Mijn naam was dezelfde en ik zag er hetzelfde uit, maar vanbinnen voelde ik me haast iemand anders. Wat er was gebeurd had iets verloren doen gaan, maar ik had ook een bepaald inzicht gekregen. De dingen waar je niet voor kunt vluchten, daar moet je mee zien te leven. Ik heet Vega Gillberg en ik geloof dat ik hier thuishoor.”