Wanneer mama en papa gaan jagen voelt de kleine ijsbeer Ole zich eenzaam. Hij gaat dan maar in zijn eentje op stap en ontmoet Yupik en Naomi: een zeehondje en een wolfje. Ole wil vriendjes worden, maar dat moet dan wel een geheim blijven. Zeehonden en ijsberen, dat gaat niet samen, dat weet iedereen. Jutta Langreuter en Anette Bley maken van Ole een half-antropomorfe ijsbeer: eentje die rondloopt met een sjaal en vuurtje stookt om een drankje te warmen, maar die tegelijkertijd ook een gevaarlijk roofdier blijft dat zeehonden aanvalt en verslindt. Dit zorgt soms voor een wat vreemde verhaallogica. Want waarom zou zo’n bijna menselijke ijsbeer geen vriendschap kunnen sluiten met een zeehond. En wolven en zeehondjes, die zijn van nature uit toch ook niet zo’n dikke vrienden? Al bij al valt het verhaal redelijk mager uit en is het weinig origineel. De tekeningen zijn al evenmin vernieuwend en doen sterk denken aan Hans de Beers boeken over Kleine IJsbeer. Niet meteen een hoogvlieger dus.