Met zijn slurfje houdt Olifantje de staart van mama olifant vast. Ze stappen door het bos en al gauw wordt olifantjes aandacht getrokken door knalrode paddenstoelen, een uil verderop, een prachtige bloem ... Tot het kleine olifantje verdrietig merkt dat hij zijn mama kwijt is. Wanneer hij haar in de verte hoort roepen, kan zijn geluk niet op.

De illustraties zijn mooi uitgewerkt, je merkt dat er goed is over nagedacht. Zo voelt de kijker heel sterk aan hoe verdrietig het olifantje zich moet voelen, zo moederziel alleen in het bos. De olifanten zijn sober en in een mooie, expressieve tekenstijl getekend. Ook de boomstammen in het bos zijn stilistisch sober weergegeven in zachte pasteltinten. De prenten spreiden zich over een dubbele bladzijde, zo wordt de aandacht getrokken naar de beleving van het olifantje in het grote bos. Je ziet een totaalgebeuren waarin het olifantje zich hulpeloos en verdrietig voelt. De gevoelens van het olifantje zijn mooi uitgewerkt. De illustrator slaagt erin, met een beperkt aantal kleuren, om de prenten te laten leven.

Een schattig kartonboekje, met een heel herkenbaar thema: hoe snel zijn we een peuter kwijt in een bos, in een menigte op de markt of op het strand?