De eerste keer dat Slade Mallory Garner, de ster van de school, ontmoet, wil hij haar al meteen een trap onder haar kont geven. Slade is met zijn moeder en haar vriend pas naar deze stad verhuisd. Het is hem al van bij aanvang duidelijk dat zij tot de minder begoede klasse behoren. De ongenaakbare uitstraling van de rijke Mallory irriteert hem dan ook mateloos. Zonder dat ze een woord hebben gewisseld is ze voor hem geklasseerd. Wanneer hij ontdekt dat ze niet zo zelfzeker is als ze lijkt, stelt hij zich minder agressief op. Gaandeweg groeit er een vriendschap. Deze moeizaam opgebouwde band wordt bedreigd door Mallory’s verschrikkelijke geheim. De verse krassen in haar arm, de blauwe plekken op haar lichaam, ze verraden een zelfdestructieve aard. Slade wil haar helpen, maar ondervindt dat hij te maken heeft met een verslaving met verregaande gevolgen. Ten einde raad vraagt hij raad aan zijn moeder. Dit verhaal over zelfverminking is eerlijk en geëngageerd geschreven. Toch weet het niet echt te beklijven. Met zinnen als: “wij (dat ben ik, Slade Tyson, hoe is het met jou? En mijn mam en Larry, haar vent … )” poogt de schrijver ietwat geforceerd de betrokkenheid van de lezer te vergroten. Op andere momenten werkt die vertelstijl wel en is het alsof de gebeurtenissen rechtstreeks aan de lezer worden verteld, alsof je Slades beste vriend bent. Positief is dat het thema door het verhaal bespreekbaar wordt. Oorzaak en gevolg krijgen de nodige ruimte maar vergroten tevens ook de voorspelbaarheid van de afloop. De spanning groeit gestaag en de auteur kan ze, ondanks de voorspelbaarheid, tot op het einde bewaren.