En toen werd het duidelijk ... De opa van Marie heeft dementie. Dat werd ontdekt nadat hij Marie was vergeten op te halen na school, het vuur vergat uit te zetten, het noorden kwijt was bij het fietsen, de uitgang niet meer vond in het kamp dat hij samen met Marie bouwde ... De mama van Marie is er niet meer gerust in en gaat met opa naar de geheugenkliniek. Terwijl mama weggaat mag Marie bij oma blijven. Ze maakt na lange tijd nog eens een groot kamp, met alle kussens en dekens die ze kan vinden. Ondertussen zit oma met dokter Sanne aan tafel te praten. Terwijl dokter Sanne vraagt hoe het met oma gaat, springt Marie haar kamp uit en loopt hen tegemoet om te horen of oma ziek is. Oma laat haar verstaan dat zij zich kiplekker voelt maar dat ze ongerust is over opa. En dat ze het zo erg vindt dat opa nooit meer beter zal worden. Dat maakt Marie erg verdrietig en kroop met haar verdriet terug haar kamp in. 

Een beetje later vraagt dokter Sanne of ze mag binnenkomen. Een gedeelte stort al snel in omdat dokter Sanne eigenlijk al te groot is. Marie vertelt dat dat de laatste keer ook gebeurde bij haar opa. De vraag brandt plots op haar lippen... 'Wat is er nu eigenlijk allemaal aan de hand met opa?' 

Sarah Wulteput probeert op een kinderlijke manier, met veel beeldspraak, de werking van de hersenen en de ziektebeelden van dementie te beschrijven. Ze vertelt Marie over de hersenstad, het hippokamp en de pestkoppen die we breinbrekers noemen. Die laatsten zorgen voor hindernissen in de hersenstad. Zo is er een groep van vier vrienden die elk op hun eigen voor een hindernis zorgen. Het is niet duidelijk vanaf het begin dat deze vier vrienden een eigen vorm van dementie beschrijven en niet allemaal in de hersenstad van opa huisvesten. Dat wordt pas duidelijk op het einde van het verhaal wat maakt dat het wat verwarrend is.

De donkere cover geeft aan dat er een meisje blij is om haar opa te zien maar je kan er nog niet uit opmaken dat er problemen zijn met opa. De illustraties ondersteunen de beeldspraak die gebruikt wordt goed. Zo zullen de kinderen nog beter zich kunnen verplaatsen in het verhaal. Jammer dat er vaak zo'n donkere tekeningen worden gebruikt want dat maakt het verhaal nog donkerder en somberder voor jonge kinderen. 

Na het verhaal staat een nawoord voor de ouders. Daarin wordt er nog wat extra uitleg gegeven over de verschillende soorten dementie, de vier vrienden en over de manier waarop de auteur het verhaal heeft aangepakt. Dat kan helpen om uw kind nog wat meer te kunnen vertellen bij verdere vragen. 

Wulteput legt in dit verhaal de nadruk op de rol van de huisarts en de mantelzorger. Die personen zijn heel belangrijk bij de tijdige detectie van dementie. 

Het boek is mogelijk gemaakt door de Ronde Tafel 87 Maldegem. Dat is een wereldwijde organisatie voor mannen tussen de 18 en 40 jaar, met een hart voor dienstbaarheid. Ze zetten zich in voor goede doelen en lokale initiatieven, en streven naar persoonlijke groei en leiderschap.