Dit boek richt zich wel tot een erg specifieke doelgroep: kinderen met grootouders die een ledemaat verloren hebben. Het idee komt via een grootvader die zelf niet wist hoe hij dit aan zijn kleinkinderen moest vertellen. Hiervoor een kinderboekje hebben is dan natuurlijk steeds leuk. 

Het boekje telt slechts 44 bladzijden, is in een groot lettertype geschreven en bevat veel illustraties. Inhoudelijk heeft het hierdoor niet de kans om erg diep te gaan. Het verhaal is dan ook nogal voorspelbaar. Sophie's opa belandt in het ziekenhuis, en om hem beter te maken wordt zijn voet geamputeerd. Sophie verzorgt haar opa goed tijdens zijn revalidatieproces. Hun band blijft even sterk. Ze merkt dat opa ondanks zijn uiterlijke verandering nog steeds dezelfde blijft. Op het einde van het verhaal kunnen ze zelfs met opa in de rolstoel naar de dierentuin.

Bij het lezen van de achterflap denk je ook dat er kosten noch moeite is bespaard om hier een goed boek van te maken. Het boek is een samenwerking tussen een ervaringsdeskundige, een kinderboekenschrijfster en een illustratrice. Jammer genoeg is het boek hier geen weerspiegeling van. Wat vooral opvalt is dat het vol fouten staat. Spelfouten, grammaticale fouten, typefouten, inconsequenties (Oma en oma) en woorden die vergeten zijn. In de illustraties staan ook perspectieffouten. Voor de Vlaamse lezer zijn de typisch Nederlandse woorden en spreektaal daardoor nog vervelender. Hopelijk wordt dit boek nog eens herbekeken.