De haas zegt tegen de wasbeer dat hij moet vertrekken, maar hij kan niemand meenemen. Hij moet over de grote rivier, en daar kunnen zijn vrienden hem niet volgen. "Je kunt aan me denken" of vertel verhalen, zo vraagt hij zijn vriend. Ze nemen afscheid, en de wasbeer kijkt hoe zijn vriend de rivier inloopt. Wanneer hij later zijn vrienden ontmoet, komt hij zijn belofte na – gedenken doen ze op gepaste manier.

Dit boekje brengt een ontroerend verhaal over afscheid nemen van een vriend. Hoewel het een poëtisch verhaal is, wordt het woord 'dood' niet geschuwd. Toch blijft het heel sereen. De woorden zijn zorgvuldig gekozen, en alles ademt een poëtische subtiliteit uit. Hoewel de haas er niet meer is, wordt zijn aanwezigheid gesymboliseerd door een zachte schim, in wit potlood getekend. Er wordt niet verdoezeld dat de vrienden het op hun manier introspectief verwerken, maar dat ze alsnog kracht halen uit de herinneringen en het samenzijn met de vrienden. Kleine gebaren krijgen plots meer betekenis.

De prenten zijn ook voorzichtig en lieflijk. De sfeer van afscheid wordt er goed door weergegeven. 

Het boekje is een ingekorte versie van een eerder uitgegeven verhaal: deze keer koos de uitgever voor een leporello-vouw, licht aangepaste teksten en daarmee een nieuwe uitgave. Zo past het goed om aan iemand te geven wanneer woorden tekort schieten.