Martin is geobsedeerd door wiskunde, hij weet er bijna alles van en hij houdt ervan om de dingen te tellen. Begrijpen van lichaamstaal, daar is hij minder goed in. ‘Ik begrijp nooit wat een glimlach betekent die iets anders betekent dan normaal’. Het mooie meisje, Chris, waar hij op de schoolbus stiekem naar kijkt, omschrijft hem als; ‘Niet iedereen heeft dezelfde hersenen maar jij hebt de interessantste hersenen die ik in mijn hele leven ben tegenkomen’. Je zou Martin ergens op het autismespectrum kunnen situeren, maar daar wordt in het verhaal nergens naar verwezen.

Martin houdt ook van kippen. Die liefde deelde hij met zijn vader die twee jaar geleden overleed. Nadat de hond van zijn nieuwe buurjongen, Drikus, één van zijn kippen doodbeet slaat hij die jongen een bloedneus. En nee, dat is volgens de krachtige eerste zin van dit verhaal (‘Iedereen denkt dat ik Drikus een bloedneus heb geslagen om die kip, maar dat is niet waar.’) niet de reden van zijn reactie. De oorzaak van zijn ongelukkige kennismaking komt doordat Drikus hem een oud artikel toont over Martins moeder. Daarin daagt een populair magazine de lezers uit op zoek te gaan naar gedoofde sterren van toen. Verrast stelde Dirkus vast dat die ster van toen zijn nieuwe buurvrouw is maar wat hij niet weet is dat deze buurvrouw sinds het overlijden van Martins vader het huis niet meer uitkomt.

Ondanks de moeizame start ontstaat er tussen de beide jongens een vriendschap en ook een plan om Drikus, die terminale kanker heeft, zijn grote wens te vervullen. Drikus wil namelijk heel graag nog een eigen zombiefilm maken en Martin zal hem daarbij, samen met Chris –het mooie meisje uit de schoolbus– helpen. Het wordt een hachelijk avontuur met een aangrijpend slot.

Naast het thema ‘vriendschap’ is ook het verwerken van rouw heel aanwezig in dit verhaal. Dat daar veel verdriet bij hoort is vanzelfsprekend maar nergens weegt dat gegeven zwaar door. Daar zorgt de stijl van Jaco Jacobs voor. Door het verhaal te vertellen vanuit de ervaringen van Martin neemt hij de lezer mee in zijn gedachten en onverbloemde dialogen over dood en leven. De spanning die het maken van de film meebrengt zorgt voor luchtigheid en vaart. De combinatie van beiden mondt uit in een toegankelijk, ontroerend verhaal waarin elke zin betekenis heeft.