Raf en zijn zusje wonen bij een pleeggezin. Voor Raf is dit helemaal geen leuke ervaring. Hij mist zijn moeder en wordt door zijn pleegouders als lastig en onhandelbaar ervaren. De ruzies worden zo erg dat hij naar een ander pleeggezin moet. Raf komt terecht bij twee knotsgekke dames die het zeer goed met hem menen. Zeer emotioneel en mooi geschreven verhaal. De schrijfster slaagt erin om de problematiek van de relaties tussen ouders, pleegouders en kinderen zeer duidelijk te beschrijven en bespeekbaar te maken. Het is een verhaal met een ziel welke laagje per laagje wordt opengelegd. Het moeilijke gedrag, het schreeuwen om begrip, het niet begrepen worden door de pleegouders: dit zijn allemaal zeer herkenbare dingen die kinderen die ontworteld zijn, meemaken. De schrijfster verplaatst zich in de denkwereld van deze kinderen. Maar door haar vlotte schrijftaal en het gebruik van humor slaagt zij erin om een toegankelijk en open verhaal te brengen. Het taalgebruik is duidelijk en Raf vertelt zijn eigen verhaal. Hij verwerkt zijn verdriet door met zijn zus een zelfgemaakt spel te spelen: "het grote reis naar mama spel". Zo krijgt de lezer inzicht in de diepere gevoelswereld van de jongen. De illustraties zijn eenvoudig en kinderlijk gehouden. Dit versterkt het effect van authenticiteit: het verhaal komt werkelijk van Raf zelf. Het is over de gehele lijn een zeer goed boek voor kinderen tussen tien en dertien jaar.