Mij viel de eer te beurt om eindelijk eens iets van de grote Eva Gerlach te lezen, een schrijfster die onder andere in 2000 voor haar hele oeuvre bekroond werd met de P.C. Hooft prijs. De verwachtingen waren dus hoog gespannen. De coverillustratie door Philip Hopman (één van mijn topfavorieten) had me meteen mee: een eenzaam, starend meisje op de voorkant; op de achterzijde krijgen we iets meer informatie: een brandweerwagen, kleur, paniek.
Het meisje op de cover is Aurie. Aurie is net verhuisd wanneer er op een nacht in een huis aan de overkant brand uitbreekt. Haar vader besluit voor superheld te spelen en redt de oude buurvrouw Vis, waarna hij haar ook onderdak aanbiedt. Alsof Aurie nog niet genoeg te lijden had onder de verhuizing, blijkt dit dametje allesbehalve aardig te zijn. Maar dan ontmoet ze Job, eindelijk een potentiële vriend, en gaan ze samen op zoek naar de familie van mevrouw Vis.
Het verhaal wordt verteld vanuit Auries standpunt, dus we weten ook niet meer dan zijzelf, wat de zoektocht extra spannend maakt. Zowel het verhaal als de personages zijn best realistisch en vooral zeer goed uitgewerkt. Omdat de auteur koos voor behoorlijk alledaagse gebeurtenissen, lijkt het alsof het verhaal rustig zou gaan kabbelen. Dat is evenwel niet het geval: de spanning blijft toch wel sluimeren als je samen met de kinderen op zoek gaat naar de waarheid. Een echte meester, die Gerlach. Vooral wanneer op het einde alle elementen samenkomen, blijkt dat we niet met zomaar een auteur te maken hebben. Het enige minpunt: het feit dat Philip Hopman niet voor meer illustraties dan enkel de cover getekend heeft!