Teckel Tom kan best wel apporteren, maar hij doet het alleen op vraag van Saar. Bevelen van papa Pablo negeert hij volkomen. Zeker als deze de bal tot in de vijver gooit. Dat hij hem zelf maar gaat halen! Wanneer ze terug thuiskomen vat Saar tegen papa Tim dan ook goed samen wat ze uitgespookt hebben: “We hebben papa Pablo leren apporteren.”

Sympathiek is het eerste woord dat in je opkomt bij het lezen van dit boek. Het verhaaltje is eenvoudig en sympathiek. De karakters zijn bijzonder sympathiek: de eigenwijze hond, de wat onhandige papa Pablo, papa Tim als rots in de branding, en de zeer bijdehante Saar die overal tussen huppelt en het met iedereen prima kan vinden. En ook de illustraties zijn sympathiek, met frisse, felle kleuren en veel dynamiek, leuke details van honden op de achtergrond en als hoogtepunt een papa Pablo die met de bal in de mond uit de vijver komt gezwommen. De tekst ten slotte is echt op kinderniveau, waarbij het enige moeilijke woord “apporteren” op zeer natuurlijke wijze wordt verklaard.