In Papa, ik mis je schrijft Mireille Geus 21 gedichten over het verlies van een vader. De gedichten zijn geschreven vanuit het perspectief van een kind dat z'n vader mist. Die 21 gedichten sorteerde ze over de vijf rouwverwerkingsfasen zoals Elisabeth Kübler-Ross ze midden vorige eeuw definieerde: Ontkenning, Woede, Onderhandelen, Depressie en Aanvaarding. 

Het is een moeilijk onderwerp om zomaar in een dichtbundel te gieten; verlies en rouw is een zeer persoonlijk gegeven. Verlies van een ouder al helemaal. De gedichten en het onderwerp zijn niet lukraak gekozen: de auteur verloor zelf haar moeder. Dat het zo'n moeilijk gegeven is, voel je ook aan de opbouw in de hoofdstukken. Het wringt allemaal een beetje — niet enkel is de Kübler-Ross-indeling al grotendeels aan de kant geschoven in de psychologie, het voelt ook een beetje koel en artificieel aan. Alsof je het verdriet van een overleden vader kan "categoriseren", laat staan 'aanvaarden'. 

De gedichten voelen dan weer wel persoonlijk; het gedicht waarbij een discussie aan de ontbijttafel wordt beschreven bijvoorbeeld, voelt als uit het leven gegrepen. De gedichten zijn ook vrij kort, en bevatten geen onnodige rijmelarij. Ook de illustraties die de gedichten kracht bijzetten passen uitstekend. De vraag waarmee we een beetje bleven zitten is die van het doelpubliek: heb je nood aan vrij persoonlijke gedichten over verlies wanneer je zelf een ouder verliest? Zijn ze algemeen genoeg voor een klasgroep om de discussie daarover aan te gaan?

Hoe dan ook een knap staaltje schrijf- en illustratiewerk.