Jara en papa zitten aan tafel te knutselen. Jara lust nog wel een koekje, maar dat mag niet van papa. Op automatische piloot zegt hij 'nee'. Maar dan krijgt hij spijt en besluit hij voortaan op alles 'ja' te zeggen. Zo krijgt Jara 215 koekjes, twee giraffen en al het speelgoed dat ze kan bedenken. De auteur, een bekende Nederlandse tv-journalist, scoorde in 2016 hoog met het kinderboek ‘De spin die veel scheetjes laat’ en besloot met ‘Papa zegt ja’ nogmaals voor dit succes te gaan.

We beginnen het boek vanuit het standpunt van papa. Hij voelt zich slecht omdat hij telkens ‘nee’ moet zeggen en besluit daarom voortaan altijd ‘ja’ te zeggen. Voor een kleuter die zich met Jara zal identificeren is dat misschien wel een beetje vreemd. Zodra de beslissing genomen is, slaat de verhouding om en is het Jara die het verhaal domineert. Zij beslist wat er aangekocht wordt. Papa hoeft enkel ‘ja’ te zeggen. Die machtswissel wordt mooi weergegeven in de illustraties. Op de eerste pagina’s is papa een stuk groter dan Jara die niet eens boven het tafelblad komt. Na de beslissing worden ze op gelijke hoogte getekend of torent Jara boven papa uit.

Kleuters zullen het uiteraard leuk vinden dat een papa op alles ‘ja’ zegt. Wat dat betreft heeft de auteur een veilige keuze gemaakt. Als volwassen ‘voorlezer’ vond ik het verhaal inhoudelijk weinig verrassend. Jara vraagt en krijgt. Je zou kunnen verwachten dat Jara’s wensen uiteindelijk gevolgen zouden hebben en ze zo haar fout zou inzien. In de tekst blijft zo’n lesje echter zoek. Wel tracht de illustratrice het onpraktische van Jara’s wensen in haar illustraties mee te geven. Wat in het geval van de giraffen – als huisdier! - wel lukt. Met het verhaaltje an sich kan Filemon Wesselink mij niet echt overtuigen. Over dus naar de tekeningen van zus Clarinde. Die halen voor mij echter niet het niveau dat dit verhaaltje nodig heeft om boven water te blijven. Jammer ... De enthousiaste reacties van onze noorderburen deel ik niet. Ga ik nu niets meer lezen van het duo Wesselink? Jawel ... ik ga ‘De spin die veel scheetjes laat’ eens opsnorren. Gewoon om te zien wat dáár dan zo goed aan is.