Guido van Genechten is geen onbekende in de prentenboekenwereld. Zoals met zoveel auteurs is het ook met deze auteur zo gesteld: ofwel hou je er van ofwel vind je het maar niets. Het kleine kartonboekje is bedoeld voor de hele kleintjes vanaf twaalf maanden. Het is volledig in zwart-wit uitgegeven, met zachte grijsnuances. De stijl is wat collageachtig. Je ziet tien dierenkinderen met hun papa. Ze worden voorgesteld zonder achtergrond of andere details. Alle aandacht gaat dus naar de twee dieren. Net het feit dat ze in zwart-wit zijn en dat de pagina’s mat zijn, maakt het boekje origineel. Onderzoek toont ook aan dat heel kleine kinderen zich aangetrokken voelen tot illustraties die enkel in zwart-wit zijn. De illustraties zijn bijzonder eenvoudig en sober en het zwart-wit benadrukt dit nog meer. De dieren zijn goed herkenbaar en ook het onderscheid tussen papa en kind is duidelijk. Je ziet kikkers, vogels, vissen, zeehonden, krokodillen, uilen, rupsen, honden, egels en neushoorns. Als volwassene ontgaat je hier de bedoeling van het boek: als je dit met realistische ogen bekijkt, weet je dat er niet veel vaderdieren voor hun jongen zorgen. Peuters zullen zich hier weinig van aantrekken en zullen vooral bezig zijn met het herkennen van de dieren en hen benoemen. In dezelfde reeks werd ook ‘Mama’s met kleintjes’ uitgegeven, van dezelfde auteur.