Mia en Ben zijn de beste vrienden die samen genieten van eenvoudige dingen zoals bootje varen, liedjes zingen, schommelen en buitenspelen, maar vooral van vliegtuigjes vouwen. Het verdriet is groot als Ben naar de overkant van het meer verhuist. De twee missen elkaar en hun momenten samen enorm. In hun dromen komen ze elkaar al vliegend tegen. Ze vinden ook nog een manier om vanop een afstand aan hetzelfde vliegtuig te knutselen. En tot slot slagen ze erin om een vliegtuigje over het meer te laten vliegen.

Dit prentenboek voelt zowel in verhaal als in illustraties zeer nostalgisch aan. Fijn dat er teruggegrepen wordt naar eenvoudige activiteiten, maar het verhuizen en het gemis werd me toch iets te dramatisch voorgesteld. Was er dan echt geen telefoon, smartphone, skype of ‘afsprekende’ ouders die het leed van deze twee kinderen kon verzachten? Het lijkt een verhaal van veertig jaar geleden te zijn, wat voor lezers van nu best wel eens ongeloofwaardig zou kunnen overkomen.

Het boek zelf is stevig en verzorgd vormgegeven in een aangenaam formaat. De illustraties in zachte kleuren vullen de volledige pagina’s en zijn aangenaam om naar te kijken. De witte leeuw, uit een vorig boek van Helmore en Jones, is ook nog ergens verstopt. De tekst is eenvoudig en in een duidelijk lettertype gedrukt. Het taalgebruik mocht zeker wat kleurrijker zijn. Ook miste ik een beetje het ‘less is more’-principe en had er gerust wat minder tekst gebruikt mogen worden.Voor mij was dit geen topboek, maar grootouders zullen dit misschien wel graag voorlezen voor hun kleinkinderen.