Het is al bijna Kerstmis, maar meer dan wat bonen en aardappelen heeft het gezin van Simon niet voor het kerstdiner. Als hij in de bergen toevallig een geitje vindt, denkt hij zijn familie te kunnen verrassen met een heerlijk stuk vlees. Daar willen de kinderen echter niets van weten. Het geitje is veel te lief en te mooi om op te eten. Ze besluiten het te houden en noemen het Pashima. Het geitje doet haar naam, het Perzische woord voor wol, eer aan. De zachte pluizige vacht groeit zo hard dat ze van de wintervacht prachtige draden kunnen spinnen. De geitenfamilie breidt uit en al gauw ontstaat er in Simons huis een echte werkplaats, waarin gesponnen en geweven wordt. Pashmina geeft de mooiste en meeste wol van alle geiten. Het lijkt alsof ze daarmee dankjewel wil zeggen voor die heel speciale kerstavond. Weinig fantasieprikkelend, voorspelbaar en ook braaf is dit lieflijke verhaal over het geitje dat de braadpan op een haartje na miste. Niet echt vernieuwend, maar in zijn genre een warm prentenboek.