Op de schoorsteenmantel van Dokter Lien staan allerlei foto’s. Foto’s die herinneringen oproepen. Herinneringen aan de jeugd van Lien. Lien, Paulien, die vroeger Paultje was. Paultje groeide op als enig kind van Gerard en Madeleine. Paultje speelde graag met meisjesdingen, droeg graag jurken ... Voor vader Gerard was dit een doorn in het oog. Hij ging ervoor zorgen dat Paultje zou opgroeien als een echte stoere jongen. Gedaan met het betuttelen. Oorlogspelletjes, cowboy en indiaantje spelen, dat gingen ze doen. Paultje probeerde aan de wensen van vader te voldoen. Maar het was een zware last om te dragen. Zijn oma, die aan de rand van het bos woont, biedt Paultje een luisterend oor. Zij begrijpt Paultje als geen ander.  Maar is dan genoeg om de innerlijke strijd die Paultje voert tot rust te brengen?
Op de flap van dit boek staart een jongen triestig in de verte. Dit beeld maakt je op slag bedroefd. Het grijpt je aan. Ook de binnenkant van het boek, het verhaal, weet te treffen. Het is heel beeldend en warm geschreven. Je proeft als het ware de sfeer van de jaren '50. Je voelt de twijfel, de last die Paultje met zich meedraagt. Eenvoudig, eerlijk en oprecht wordt dit verhaal hier neergepend. Mooi hoe de auteur zo’n zwaar thema op een warme, ontroerende wijze weet te brengen. Je wordt er even stil van ...