Pinguïn
Ben krijgt een pinguïn cadeau. Maar hoe vreemd, de pinguïn praat niet! Hoe krijg je een pinguïn aan het praten? Ben probeert van alles, van kietelen, gekke bekken trekken, lollige liedjes zingen en domme dansjes doen, tot zijn tong uitsteken en uitlachen, maar pinguïn blijft zwijgen. De pinguïn de ruimte inschieten, hem aan een leeuw voeren en heel hard brullen helpt allemaal niet. Dan eet de leeuw Ben op omdat die zoveel lawaai maakt. Pinguïn bijt de leeuw in zijn neus en gelukkig tuimelt Ben uit de mond van de leeuw. Ze zijn allebei zo blij dat ze elkaar terugzien, dat pinguïn eindelijk begint te praten. Een origineel verhaal, zeer grappig met een beetje een absurd tintje. Ook de illustraties zijn bijzonder geestig. Ze bestaan uit niet veel meer dan Ben in zijn zachtgroene pyjama met sterretjes en de pinguïn tegen een witte achtergrond. Alle overbodige elementen zijn weggelaten, waardoor het geheel zeer expressief overkomt. Er zit een evolutie in het gebeuren: Ben is eerst geduldig en probeert op een vriendelijke manier de pinguïn aan de praat te krijgen, maar dan wordt hij een beetje boos en geeft hem een por. Zijn pogingen om zijn doel te bereiken en te communiceren worden alsmaar bitsiger en zelfs gevaarlijk. Ben geraakt heel erg overstuur, maar het haalt allemaal niets uit. Niets heeft een uitwerking op pinguïn die onverstoorbaar blijft toekijken. De herhaling 'Pinguïn zei niets' heeft een grappig effect. Er komt een ommekeer wanneer de leeuw Ben opeet en het contrasterende einde is werkelijk overdonderend, wanneer als het ware een explosie van woorden volgt van al hetgeen pinguïn heeft meegemaakt. De blauwe leeuw maakt het verhaal wat onwerkelijk, maar eigenlijk is het thema wel herkenbaar. De kracht en uitwerking van stilte is hier zeer goed in beeld gebracht; de tekst is bijna overbodig.