Wat kan ze toch leuk schrijven, die Bette Westera. In een prettige cadans volgen we pleistermeisje Pepita. De dieren op het eiland worden in no-time geholpen als ze zich bezeren, want steeds is er het pleistermeisje met … een (of meerdere) pleister(s) in een vorm en/of kleur naar keuze. Menig dier werd al van pijn verlost, maar voor 'vreemd beest' neushoorn helpen de pleisters helaas niet. De pijn komt misschien van heimwee of van onder de voet gelopen worden of van honger of slaap, geven de eilandbewoners aan. Zou hij niet beter teruggaan naar waar hij vandaan komt, aangezien er toch geen plaats meer is voor hem, oppert er eentje.

Op een heerlijk laagdrempelige manier wordt duidelijk gemaakt dat pijn niet altijd aan de buitenkant zit, maar evengoed diep vanbinnen kan zitten – en daar zijn helaas geen pleisters voor. Maar die pijn kan misschien wel verzacht worden door kusjes, knuffels en/of er gewoon te zijn.

Naast de aangename verhaallijn, word je als lezer ook uitgenodigd om de illustraties aandachtig te bekijken, al is het maar om te controleren dat wat Westera schrijft wel “echt” is. Tellen, kleuren en vormen herkennen, de juiste pleister zoeken … allemaal leuke tussendoortjes!

De stijl van de Wolf past perfect bij het verhaal. De illustraties zijn licht, maar toch kleurrijk en bevatten net als de tekst een leuke vorm van humor. Aangezien er ook geknipt en geplakt wordt, lijken de illustraties ook wel op collages. Details genoeg, waardoor je blijft kijken, zoeken en vinden.

Westera en de Wolf zorgden voor een bijzonder en warm prentenboek met een mooie boodschap, helemaal aangepast aan de actualiteit zonder ook maar een seconde te belerend te zijn. Wat is er immers mooier dan zorg te dragen voor elkaar?

Een absolute aanrader voor thuis, maar ook voor in de klas.