Maestro Pin Guïn bereidt een concert voor met 10 andere dieren. Muziek is erg belangrijk voor de pinguïn, want hij hoort overal muziek in. Dus ook de geluiden van de kleine en grote boodschap op het potje klinken als muziek in zijn oren. In het begin van het boek start elk dier onder zijn begeleiding met het oefenen van de potjesgeluiden, zodat ze samen een potjesconcert kunnen houden. Samen met Mini de muis stelt Pin Guïn zijn muzikanten voor. Bij het ene dier lukt het al wat vlotter dan bij het andere en ook de talenten zijn verschillend verdeeld. Op je beurt wachten is niet eenvoudig en de potjesgeluiden durven afhankelijk van het dier ook al eens van sterkte te verschillen. Na de individuele oefening is iedereen klaar voor het concert.

De illustraties worden aangevuld met kleine pictogrammen. Je wordt uitgenodigd om hierop te drukken, zodat je het bijhorende geluid kan horen. Als het dan toch de bedoeling was om grappig uit de hoek te komen, mochten deze geluiden best wat 'stouter' en 'viezer' zijn. De potjesgeluiden bleven vaak wat op de achtergrond. De Maestro geeft (overbodige) extra uitleg bij de geluiden die je te horen krijgt. De illustraties van Guido van Genechten herken je uit de duizend en zullen bij kleuters absoluut herkenning oproepen. De verhaallijn is zeer eenvoudig en had niet eens zoveel tekst nodig gehad. Het boek lijkt vrij dik te zijn, maar dat is schijn. Meer dan de helft van de dikte komt door het geluidsysteem dat je kan aan- en uitzetten.

Kleuters houden meestal wel van boeken met geluiden, maar hier was zeker meer uit te halen.