Barnabus woont al zolang hij zich herinnert in een geheim lab diep onder de grond van een winkel van perfecte maatjes. Helaas is hij niet perfect, hij krijgt zelfs op een dag de stempel van mislukt. Dankzij zijn vriend de kakkerlak wil hij ook eens op het gras zitten en naar de bergen vol met licht kijken 's avonds. Hij slaagt erin om zijn glazen stolp te breken en ook zijn vriendjes te bevrijden. Na een ontsnappingsavontuur belanden ze op straat en bereiken ze hun doel.  

Alles aan en in dit boek is om te koesteren. Je moet het zelfs nog niet opendoen om te voelen dat dit boek met veel zorg en liefde tot stand is gekomen. De cover vooraan doet je hart al meteen smelten voor Barnabus en achteraan word je enorm geprikkeld wat er met die schattige olifant gebeurd zou zijn nu zijn glazen stolp gebroken is. De eenvoudige maar veelzeggende lichtstraal die op hem valt zorgt, net als in de rest van het boek, voor een sfeer die je als het ware omarmt. Elke bladzijde is evenveel waard en gedetailleerd, soms boordevol getekend met een ingewikkeld buizensysteem waar je je tijd voor moet nemen om alles gezien te hebben, soms heel summier – maar zo krachtig dat je je tijd moet nemen om het even op je te laten inwerken. Ook de tekst is erg goed gekozen, geen eindeloos lange zinnen, maar wel kort en alleszeggend. "Hij is monsterlijk! zei Puit. Hij is gruwelijk! zie de Amotax. Hij is een mislukt Project, zei Barnabus, Net als wij": heel eenvoudig woordgebruik, maar wat een spiegel die wordt voorgehouden. De humor ontbreekt gelukkig ook niet zodat het nooit te zwaar overkomt: "Zijn huisje was nogal klein, maar daardoor wel gemakkelijk schoon te houden." Door de tekst beperkt te houden, blijft er ruimte om te filosoferen, om terug door een wonderlijke kinderbril naar de dingen te kijken: "Er stonden bergen bezaaid met sterren, die helemaal tot aan de wolken reikten." De boodschap is niet mis te verstaan, je hoeft echt niet perfect te zijn, maar het loont wel de moeite om samen te werken en bewust te genieten van het 'mooie gewone' en samen te werken (subliem hoe dat op het einde nog geïllustreerd wordt). Je zou misschien denken dat 76 bladzijden vrij lang zijn voor een kinderboek, maar ik ben ervan overtuigd dat ze het jammer zullen vinden dat het uit is en steeds weer willen herbeginnen, want Barnabus vormt er de perfecte aanleiding toe.