In 1988 sloeg het eerste deel - Raspoetin - in als een bom. Jeugdige lezers waren gek van het verhaal over die merkwaardige poppen. Bram, het hoofdpersonage, komt in contact met Raspoetin. Raspoetin is een van de vier poppen die de vader van Peter, een nieuwe leerling in de klas van Bram, gebruikte voor zijn carrière als buikspreker. Al snel blijkt dat Raspoetin een merkwaardige en ook kwaadaardige kracht uitstraalt naar iedereen die met hem in contact komt. Bram en zijn vrienden trachten dit kwaad te bestrijden. In 1997 komt er na veel vraag van de lezers een vervolg op dit verhaal. En nu in 2018, na verschillende herdrukken van beide verhalen, worden deze twee verhalen gebundeld in een omkeerboek.

Ik begrijp ergens het enthousiasme wel van de jeugdige lezers. Het magische rond de poppen. De verschillende karakters van de andere poppen waarin verschillende personages zich herkennen. De vraag of het kwade zal heersen over het goede.
Ik vind het ook wel fijn dat er een stukje cultuur wordt meegegeven. Je komt wel wat te weten over het leven van de echte Raspoetin en het kan lezers motiveren om nog meer te weten te komen.
Maar toch ben ik niet helemaal weg van het verhaal. Ik vind het allemaal wat vergezocht en kan me moeilijk inleven. Ligt het aan de schrijfstijl die me niet ligt, of het onderwerp? Dat is me niet helemaal duidelijk geworden. Er wordt ook iets te snel van de hak op de tak gesprongen. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op en worden te weinig uitgewerkt. Zeker in het tweede deel kon de verhaallijn me maar moeilijk aan het lezen houden.