Elke keer als Rosie aan mama vraagt waar papa is, antwoordt mama met een diepe zucht. Ze vertelt Rosie dat hij waarschijnlijk in een ver land woont en dat hij vertrokken is zonder een woord. Maar op een dag krijgt Rosie een brief van haar papa. Die woont helemaal niet ver weg. Hij is zelfs vlakbij. Eerst vindt Rosie dit ongelooflijk goed nieuws, maar toch is ze niet blij. Papa kan haar immers niet komen opzoeken. Het is allemaal niet zo eenvoudig, want papa is in de gevangenis beland. Voor Rosie is alles plots erg verwarrend: mama heeft gelogen en dat terwijl mama van Rosie altijd eerlijkheid verwacht. Buurvrouw Hemelrijk en Moussa, haar beste vriend, helpen Rosie om haar papa te gaan bezoeken. Ook dat weegt zwaar door. Nu moet Rosie immers liegen tegen haar mama, want haar loyaliteit tegenover haar vader is groot. Dat maakt dat ze met drie liegen: mama, papa en Rosie. Voor een kind is dat heel wat! De auteur is er in geslaagd om de emoties goed te omschrijven zonder theatraliteit. Het is een gevoelig, maar geslaagd verhaal waarin de spanning aanwezig blijft tot het einde. De schrijfstijl is erg aangenaam: korte zinnen, krachtige dialogen. De setting is ook bijzonder goed. Je volgt een kind dat opgroeit in de stad, dat bevriend is met een allochtoon kind en dat schept wat mogelijkheden om af en toe een verschil in cultuur aan te raken, zonder dit expliciet in de kijker te zetten. De sfeer van het boek wordt extra versterkt door de zwierige, cartoonachtige illustraties van Judith Vanistendael. ‘De brief van papa’ is zeker en vast een aanrader!