Rafe is een jongen die voor het eerst naar de brugklas (eerste jaar van het secundair onderwijs) gaat. Op zich is dat al een hele belevenis en omdat Rafe zich wil laten gelden, bedenkt hij voor zichzelf een spel om het naar school gaan aangenamer te maken. Thuis is zijn situatie niet zo best: zijn stiefvader is een luie opdonder, die de hele dag uitdrukkelijk werkloos in de zetel ligt en tv kijkt. Zijn moeder moet daardoor nog harder werken en is amper thuis. En zijn jongere zus, nou ja, daar heeft hij ook niets aan.
Op de eerste schooldag krijgen alle leerlingen de schoolregels voorgeschoteld. Dat zijn er heel wat en vooral veel te veel. Rafe bedenkt een manier om het wat aangenamer te maken door al deze regels te doorbreken. Hoe hoger het risico is om betrapt te worden, hoe meer punten hij krijgt. Hij wordt daarin gesteund door Leo, zijn ingebeeld vriendje, die hem aanzet tot nog meer overtredingen. Het spel krijgt zelfs een naam: Operatie R.A.F.E. (Rules Are not For Everyone). De opdrachten lopen erg uiteen. Dat kan gaan van kauwgummen in de klas tot het brandalarm laten afgaan. Doorheen het verhaal zie je hoe Rafe’s klasgenoten hem heel anders beginnen te bekijken. Eerst was hij een wat vreemde jongen, die het doelwit was van de grootste pestkop Miller the Killer, maar hij verandert in een jongen waar men bewondering voor krijgt en die aanvaard wordt.
Al snel komt Rafe in de problemen. Zijn overtredingen zijn niet meer te tellen en worden soms zelfs gevaarlijk. Daardoor krijgt hij niet alleen ruzie met zijn stiefvader, maar ziet hij ook hoe hij zijn moeder veel verdriet aandoet. Hij komt wat tot inkeer en staat hij voor een moeilijke beslissing: zet hij zijn missie verder of denkt hij aan zijn moeder en probeert hij zich de rest van het schooljaar te gedragen?
Dit soort boeken, in dagboekvorm en met veel tekeningen die de bladspiegel op zijn kop zetten, wordt meer en meer populair. Het boek leest vlot, bevat niet veel tekst, sluit goed aan bij de leefwereld van de kinderen en vraagt niet veel inspanning. Het verhaal is wat bedenkelijk en zit vol stereotiepe beelden: school is een straf, de pestkop is groot en lelijk, mama moet de eindjes aan elkaar knopen en is meestal depressief, stiefvader is een bullebak, leerkrachten zijn monsters, enz ... Daar komt nog bij dat de moraal van het verhaal er wel op lijkt neer te komen dat je vooral veel regels moet doorbreken om een held te zijn en plezier te hebben in je schoolse leven.
De korte teksten worden aangevuld met vele zwart-wittekeningen, die zogezegd van de hand van Leo (het imaginaire vriendje) zijn. Wat Leo betreft, word je trouwens ook op een dwaalspoor gezet. In het eerste deel van het boek denk je als lezer dat Leo een klasgenoot is, maar pas na enkele gesprekken met de mama van Rafe en verschillende dagboekpassages, wordt het pas duidelijk dat Leo enkel maar in het hoofd van Rafe zit. Dit is niet goed uitgewerkt en zal voor sommige lezers vreemd overkomen.
Geen hoogvlieger dus, maar zeer luchtig leesvoer, dat niet echt blijft hangen.