De prinses van Dwingeland moet altijd iets: netjes zijn, lief lachen, op tijd thuis zijn voor het eten … Maar op haar trampoline is ze zo vrij als een vogel. Ze springt hoger en hoger, net zo lang tot ze over de muur van de paleistuin kan kijken naar het buurland Magniksië. In dat land woon een prins. Die mag helemaal niks. En zeker niet zwaaien naar de prinses op de trampoline (maar dat doet hij lekker toch). “Wat lacht ze lief”, denkt de prins blozend. “Wat heeft hij mooie ogen”, denkt de prinses met een bonkend hart … Deze verhalenbundel is een verzameling verhalen over hedendaagse kinderen gecombineerd met -helaas nogal voorspelbare- sprookjes. Zo vind je er twee versies van Romeo en Julia. Het zijn geen vermeldingswaardige variantes op het gekende plot, behalve dat de Julia’s beiden in leven blijven, trouwen met de prins van hun dromen en nog lang en gelukkig leven … Dit voorbeeld zegt veel over de teneur van deze bundel. De meeste verhalen zijn ronduit flauw, vervelend en slaapverwekkend. Enkel 'Windkracht 7' en 'Flessenpost' ontsnappen min of meer aan deze kritiek. Ook de zwart-wittekeningen zijn van bedenkelijk alooi. Het zijn wollige, letterlijke vertalingen van de tekst. Nergens werd het contrast tussen zwart en wit benut.