Fleur woont naast Sara. Dagelijks brengt ze haar een bezoekje. Het lijken net vriendinnetjes. Alleen is Sara zo oud dat ze Fleurs overgrootmoeder zou kunnen zijn. Dat leeftijdsverschil stoort Fleur helemaal niet. En dat Sara telkens vergeet hoe Fleur heet, ook niet. Ze houden allebei van gezellige onderonsjes en paarden en ze hebben een hekel aan huiswerk. Zelfs wanneer Sara verhuist naar een verzorgingstehuis, blijft hun band onverbreekbaar.

Nigel Gray weet met dit verhaal dementie op een toegankelijke manier te brengen naar jonge kinderen. Gezien zijn ouderdom (°1941) is het een thema waar zijn leeftijdsgenoten wel eens mee geconfronteerd kunnen worden. Op een zeer herkenbare manier en met respect voor de mensen die daarmee te maken krijgen, vertelt hij het verhaal van Sara en Fleur. Het komt helemaal niet betuttelend over, het heeft net een warmte en tederheid in zich. Je zou bijna hopen dat je later zelf een Fleur als vriend mag hebben die door je rimpels, je verwardheid en vergeetachtigheid heen kijkt. Sara wordt geschetst als een volwaardig persoon, ook al werkt haar geheugen niet helemaal meer mee.

Bethan Welby heeft het verhaal in beeld omgezet. Om die taak zo goed mogelijk te volbrengen heeft ze hen eerst als twee kleine meisjes geportretteerd die een passie delen voor paarden. Pas later heeft ze Sara als een oude dame afgebeeld. Ze heeft bij die transformatie er extra op gelet dat de ogen van Sara nog steeds dezelfde pretoogjes waren als die van het kleine meisje. Het is die magie die doorsijpelt in de prenten. Het voelt niet aan alsof er een gigantisch leeftijdsverschil is tussen deze twee personages. Knap werk. De illustraties zijn uitgewerkt in zwart-wit met een kleuraccent of in kleur. De prenten in kleur hebben echter een vergeelde schijn wat de ouderdom van Sara onderstreept.

Het is een hartverwarmend boek over dementie. Een aanrader om vast te nemen met je kind als je in je omgeving daarmee te maken krijgt.