Kan je je inbeelden dat je altijd met je volledige gezin op vakantie gaat en dat nu opnieuw doet, maar zonder je moeder, omdat ze overleden is? Levi, Anne, Tom en hun vader ook niet, maar toch doen ze het. Vlieland is voor hen zo vertrouwd en aangenaam, maar de leegte die mama nalaat, is erg groot.
Levi, met zijn 12 jaar de jongste uit het gezin, vertelt het verhaal. Hij doet erg zijn best om het iedereen naar zijn zin te maken, om verder te gaan en opnieuw leuke dingen te doen. Hij vraagt zich wel regelmatig af of dit wel kan en mag nu mama er niet meer is. Levi herinnert zich veel aangename dingen en probeert de gewoontes van zijn moeder in stand te houden. Precies dat maakt het moeilijk voor Anne, zijn zus. Het is al snel duidelijk dat zij het rouwproces anders doorloopt. Zij keert zich ogenschijnlijk meer en meer af van het gezin en is bijzonder prikkelbaar. Naarmate het verhaal vordert, volgt hier een pijnlijke verklaring voor. Dan heb je nog Tom, de oudste broer. Hij is eerder stil en teruggetrokken en lijkt alles wel goed te vinden. Hij blijft een beetje op de achtergrond maar is wel een constante aanwezige. De vader wil zich sterk houden, als hoofd van het gezin. Je voelt letterlijk hoe hij zijn verdriet verkropt en wil wegmoffelen. Je ervaart ook hoe zijn kinderen dat feilloos aanvoelen en ermee worstelen. Zijn rouwproces is, net zoals dat van zijn drie kinderen, nog anders.

Hoewel de dood van mama centraal staat, is verdriet niet de hoofdtoon van het boek. Het draait om hoe een individu ermee omgaat, hoe hij rouwt en verwerkt. Opvallend bij Levi is dat hij het vreemd en storend vindt dat mensen zich ongemakkelijk voelen als het onderwerp ter sprake komt. Mensen sluiten zich af of weten niet meer hoe ze moeten reageren. Andere personages geven een extra dimensie aan het verhaal: Jimmy en zijn opa sluiten vriendschap met Levi en kunnen gelukkig wel praten over de dood. Dan is er nog de mooie Anne-Cato waarop Levi verliefd wordt. Deze figuren en hun gebeurtenissen maken het boek luchtiger en aangenaam om te lezen.
Verwacht geen spannend verhaal, maar eerder herkenbaarheid en emotie. Toch blijft de lezer geboeid, net door de herkenbaarheid, de relatie tussen de gezinsleden, het ‘geheim’ van Anne en de inbreng van de randpersonages.
Voor Marike Goslinga is Schuilplaats een debuut. Haar schrijfstijl is eenvoudig, nuchter en krachtig: duidelijke en korte zinnen zorgen er voor dat het ook voor jongere lezers aangenaam is. Het verhaal is chronologisch opgebouwd en ingedeeld in 38 korte hoofdstukken. Door het thema kan het kinderen helpen om hun verdriet een plaats te geven of in te zien dat rouwverwerking voor iedereen anders is. Een mooi boek, met veel uiteenlopende en goed uitgewerkte emoties en een knap debuut van de auteur.