Sep wil een ma. Het is niet dat hij geen ma heeft, maar zijn ma voldoet niet meer. Van haar mag hij gaan snoep. Dat begrijpt hij niet, dat maakt hem zo boos! Ma wordt ook boos. Stampvoetend loopt Sep naar zijn kamer. Hij vindt zijn ma zo stom dat hij besluit om op zoek te gaan naar een nieuwe ma. Dat is moeilijker dan hij dacht. Ofwel is de kandidaat-ma te oud, ofwel wil ze geen kind meer, ofwel is ze nooit thuis, of ze antwoordt zelfs niet op zijn vraag. Wanneer hij de situatie niet meer de baas kan, wordt hij gelukkig wakker. Het verhaal begint met: “Ik zeg het nog één keer je krijgt nu geen snoep”. Daardoor zit je ineens middenin het verhaal. De betrokkenheid van de lezer wordt tevens vergroot doordat de situaties zo herkenbaar zijn. De personages worden heel erg au serieux genomen en de auteur schuwt ook geen hardere taal. Emoties als angst, jaloezie, boosheid en de nood aan geborgenheid komen allemaal aan bod zonder dat het ergens geforceerd aandoet. De illustraties van Polfliet vertonen zijn herkenbare, ietwat bevreemdende kleurgebruik. Soms zijn ze ontroerend eenvoudig, dan zijn ze weer zo ingewikkeld dat het een hele karwei is om ze bij de tekst te passen. Hoewel eigenzinnigheid in beelden meestal een grote kwaliteit is, gaat de illustrator hier en daar zo ver dat het beeld loskomt van het verhaal en z’n eigen leven gaat leiden. Artistiek zonder meer een pluspunt, maar voor kinderen soms onduidelijk. De tekeningen zijn een mengeling van decoratieve en speelse elementen. Bijzonder leuk zijn de extra flappen die erg verzorgd in het geheel passen. Het is een prentenboek voor eerste lezers. De tekst op AVI-2-niveau klinkt bijgevolg nogal staccato om voor te lezen.