Honderd jaar moeten sirenen de Oceaan dienen wanneer ze door haar van de verdrinkingsdood gered worden. Kahlen is een van hen. Samen met haar drie zusters leeft ze een wat teruggetrokken bestaan. De stem van een sirene is dodelijk voor iedere mens die hem hoort. Af en toe roept de Oceaan hen op, zodat de sirenen met hun gezang voor een schipbreuk kunnen zorgen en zij zich kan voeden aan de mensen die zich in het water storten. Hun dood zorgt voor het leven van anderen, van vissers en zeevaarders. Kahlen is haar favoriete dochter, haar beste dienaar. Maar op een dag ontmoet ze Akinli die echt om haar geeft. Door hem twijfelt Kahlen aan zichzelf en haar liefde voor de Oceaan. Hun verliefdheid brengt hen beiden in gevaar. Ze kan hem echter niet vergeten, maar moet nog twintig jaar dienen. Zullen Kahlen en Akinli ooit samen zijn?
De invalshoek van dit romantische sprookje is origineel. De Oceaan wordt voorgesteld als een wezen met eigen gedachten, gevoelens en voorkeuren. De sirenen hebben een bijzondere rol en leven er lustig op los. Helaas blijft het allemaal heel oppervlakkig, met weinig diepgang van de personages. De clichés zijn alomtegenwoordig. Zo zou Akinli doorheen de schoonheid van het meisje haar ‘echt’ zien, wat dat dan ook betekenen mag. Door de ik-persoon, de vertelling vanuit het standpunt van Kahlen, krijgt de lezer weinig voeling met de andere figuren. Zelf is ze verscheurd door schuldgevoelens omwille van haar ontrouw tegenover haar ‘moeder’. Drijfveren zijn vaak niet duidelijk. Zo redt de Oceaan Akinli, tegen haar eigen wetten en belangen in. Maar ook worden de gaten in het verhaal niet gevuld. Na honderd jaar dienst zijn de sirenen weer vrij, maar wat hebben ze daaraan gezien hun geheugen wordt gewist en ze dus niets hebben om op het bouwen. Veel herhaling zorgt er bovendien voor dat het verhaal niet vooruit gaat.
'Siren' is het eerste boek dat de auteur van de 'Selection'-serie ooit schreef. Dankzij haar huidige succes werd dit boek nu toch uitgegeven, maar het had misschien wel wat opgelapt moeten worden. Er zit potentieel in, maar net zoals in haar andere werk, weet Cass door haar oppervlakkigheid niet te raken. Jammer.