Rik voelt zich onbegrepen. Zijn meester Meyer heeft niet het minste oog voor zijn creatieve talent, bijvoorbeeld wanneer Rik als opstel over een Amerikaanse president een strip indient met de snor van Lincoln in de hoofdrol. Zijn beste vriendin Puck, die later psychiater wil worden, luistert wel geduldig naar Riks theorie dat Meyer een alien is en de planeet gevaar loopt, maar raadt hem toch aan dit vooral voor zichzelf te houden. En Riks zus kiest zijn grootste pester als vriendje. Maar niets of niemand kan Rik tegenhouden in zijn missie de aarde te redden.

Sinds het verschijnen van ‘Het leven van een loser’ zo’n tien jaar geleden, regent het copycats van deze graphic novel. Ook hier hebben we te maken met een hoofdpersonage dat zichzelf perfect acht, al denkt de omgeving daar heel anders over. Ook dit boek lees je in een handomdraai, omdat het bijna evenveel cartoons bevat als tekst. Ook hier voert humor de boventoon. Een hele generatie lezers die niet graag lezen, valt voor dit genre. Beter dat lezen dan niets, is het argument van vele ouders en leerkrachten. Wellicht hebben ze gelijk. Maar echt enthousiast kan je toch niet worden van dit lichte verhaaltje en deze flauwe humor. Tegenover de hap-slik-weg inhoud en taal staan dan een reeks verwijzingen naar kunstenaars, zoals Jackson Pollock en zijn action painting, waarbij je je afvraagt hoeveel hiervan een plaats heeft in het referentiekader van een achtjarige. De naam Slimme Rik lijkt op het eerste zicht nog wel een leuke vondst, tot je ontdekt dat er een boek bestaat over de hoogbegaafde jongen Slimme Rick …