Spoken

Kate en haar jongere zusje Maya verhuizen naar een nieuwe stad: Bahia de la Luna in Noord Californië. Maya heeft een ongeneeslijke longziekte en voor haar biedt deze kille en koude plaats aan zee een betere levenskwaliteit. Kate is kwaad omdat ze haar beste vrienden heeft moeten achterlaten en is ook een beetje kwaad op haar jongere zus. Het is niet enkel wennen aan het klimaat, maar ook aan het stadje zelf. De twee zussen zijn gelukkig ondernemend en ontmoeten een jonge kerel, Carlos. Via hem leren ze het stadje beter kennen. Beide zussen zijn verrast want op deze plek zijn er niet enkel levende mensen, maar ook prettig gestoorde geesten. Eénmaal per jaar is er een feest waar de overledenen samen komen met de levenden. Zal dit de zussen helpen om hun angsten te overwinnen en dichter bij elkaar te komen?

De schrijfster zet geen superhelden voorop, maar (soms bangelijk) herkenbare en alledaagse mensen. Het is een verhaal dat uitgepuurd is in een balans tussen ernst en humor, tussen het alledaagse en het uitzonderlijke, tussen realiteit en fictie. Hoewel het onderwerp (een meisje dat lijdt aan een ongeneeslijke taaislijmziekte) niet evident is, is de strip ongelooflijk humoristisch en liefdevol geschreven. Het krachtige verhaal pakt je, raakt je en laat je dichter bij – en zelfs verzoenender met – de dood stilstaan.

Het verhaal draait hoofdzakelijk rond de oudere zus Kate, maar haar kleine zus is in feite de figuur die de toon van deze graphic novel bepaalt. Maya is de prettig gestoorde jongere die op elke pagina sprankelt. Hoewel ze constant flirt met de dood, is Maya zó positief, zó levenslustig. Net als alle kinderen zingt ze graag, is nieuwsgierig en maakt graag lol met haar oudere zus. Als ze haar medicatie op tijd neemt en haar behandelingen opvolgt kan ze een normaal leven leiden. Kate is hierbij haar grote steun.  

Het is een (h)eerlijk boek én een knap tekenverhaal. Een strip die, eenmaal je gewend bent aan de tekenstijl, leest als een emotionele rollercoaster met verschillende lagen. Het verhaal is ook gestructureerd: het begint in augustus en eindigt laat oktober. De schrijfster geeft in een 8-tal pagina’s verder duiding over het waarom van dit verhaal, de ziekte, de locatie, het “dodenfeest" en een woordenlijst in het Spaans.

De tekenstijl is sober, direct en zonder veel extra’s. Op sommige beelden verandert de achtergrond naar één neutraal kleur zodat de figuren extra op de voorgrond treden (bv. pagina 77). De personages zijn met enkele trekken getekend. Ze zijn realistisch en expressief. Meestal krijg je een goed zicht op waar het verhaal doorgaat (bijvoorbeeld de stad, of de locatie van het feest tussen de geesten en de mensen), maar die achtergronden worden niet steeds herhaald in de daaropvolgende tekeningen. Dit is enorm krachtig. Een mooi voorbeeld is wanneer Kate op het dodenfeest haar oma ontmoet. De achtergrond gaat naar donderblauw, zonder teveel franjes, waardoor de figuren tot hun recht komen. De kleuren zijn somber en eenvoudig. Grote vlakken worden met één kleur ingekleurd. Dat is in dit geval geen nadeel, integendeel. Het geeft juist een extra sterkte, een extra push.  

Spoken zal lang nazinderen. Het is een strip waar je, ook als volwassene, regelmatig naar zal teruggrijpen om te genieten van de geestige figuren.