Ze stalen meteen mijn hart, Beer en Bosmarmot, zoals ze op de eerste prent parmantig op stap gaan, op zoek naar verborgen schatten. Beer en Marmot zijn hele dikke vrienden en als het aan Marmot ligt, mag niets tussen hen in komen. En zeker Eend niet, die Marmot niet leuk vindt. Als Beer op een middag Eend uitnodigt om met hen te komen spelen, bedenkt Marmot een plannetje. Dat draait echter helemaal anders uit dan ze gedacht had.

De illustrator zet een originele en toch herkenbare beer neer, spits en vriendelijk, reusachtig en grappig op zijn fietsje of verlekkerd likkebaardend in de keuken. Marmot is schattig, ondanks of misschien zelfs dankzij zijn geniepige trekjes. Als hij de deur opent voor Eend, zet het vogelperspectief zijn humeur extra in de verf. Eend is grappig en innemend naïef. Indrukwekkend is ook de prent met de grijze ‘spoken’ voor het raam, mooi contrasterend met de warme kleuren van het gezellige onderonsje binnen in het huis van Beer. Hiermee zetten ook de prenten de boodschap in de verf dat er in een warme thuis altijd nog wel een vriend bij kan.

De naam van de vertaler wordt nergens vermeld, de kwaliteit van de vertaling is er dan ook naar. Sommige zinnen lezen stroef: ."Maar als Bosmarmot nog geen drie keer met haar staart heeft gezwaaid … " Ook "in een poging Beer af te leiden’ leest moeizaam en de volgende zin loopt krom: ."‘… als plotseling … klop-klop! is er een geluid aan de deur." De zwakke vertaling is jammer in een boek dat voor het overige op een prettig gestoorde manier vrolijkheid en warmte uitstraalt.