“Er zweefde eens een kleine planeet in het heelal. Het was de planeet Lapje. Lapje was gemaakt uit blauwe stof. Tot alles veranderde. Lapje rafelde.” … “Het gebeurde in een tijd waarin iedereen nog tevreden was met zijn eigen naam. De moeder van Vogel heette Bakster. Zij kon bakken wat zij dacht en daarom heette ze zo. Zij noemde haar zoontje Vogel terwijl hij geen vleugels had! Maar Bakster was gek op vogels en Vogel was dol op de baksels van zijn moeder.” De aanhef en de vorm zijn die van het sprookje. Het einde ook, al is het met een knipoog, want de auteur blijft variaties vinden op dezelfde zinsnede (bv. "Ze kusten elkaar lang en werden daardoor erg gelukkig" of "Hemeltje, Brand en hun onderdanen werden heel gelukkig en leefden daardoor langer"). Er zijn wel prinsessen, reuzen en dwergen maar los hiervan zijn dit allesbehalve traditionele sprookjes. Wat dacht je van een wereld waarin planeten uit blauwe lappen stof bestaan, waarin er goede reuzen en slechte reuzen zijn, prinsessen vanuit een paleisraam op jongenshoofden poepen, een boze 'bosnerf' uit twee poezen bestaat…? Anne Vegter bewijst met deze eigenwijze verhalen dat ze over een tomeloze fantasie beschikt, die door haar speels en poëtisch taalgebruik toch toegankelijk blijft. Ze blijft binnen de grenzen van het sprookjesgenre, respecteert de kenmerkende moraal, maar drukt er toch een heel persoonlijke stempel op. Er zijn twee soorten verhaaltjes: kortere, meer poëtische en langere, meer verhalende. Voor de illustraties zorgden Geerten en Judith ten Bosch. De tekeningen zijn niet altijd homogeen. Net zoals de auteur de grenzen van het sprookjesgenre aftast, nemen de illustratoren soms een loopje met de regerende standaardnormen. Vele composities vind ik heel geslaagd, op andere momenten vraag ik me af of de tekeningen wel toegankelijk zijn voor kinderen, ze zijn soms een beetje vreemd, verwrongen, zelfs angstaanjagend. Maar misschien zijn ze gewoon anders en vernieuwend?